Ang pangalan ko ay Wendy, 26 anyos, may asawa.
Noong bagong kasal pa lang kami ng asawa ko, puno kami ng pangarap. Magaan ang bawat araw, kahit wala kaming marangyang buhay. Masaya kami sa isa’t isa, basta magkasama.
Lumipas ang limang taon, pero wala pa rin kaming anak. Doon na nagsimulang mabago ang takbo ng relasyon namin. Ako’y naoperahan sa matres, at mula noon, hindi na ako maaaring magkaanak. Mahirap tanggapin, pero tinanggap ko, dahil iniisip ko na sapat na ang pagmamahalan namin.
Hanggang sa isang araw, napansin kong unti-unti siyang lumalayo. Umuuwi nang gabi, tahimik, wala na ‘yung dating lambing. Hindi ko agad naisip na may ibang babae na pala siya. Sinabi niya sa akin nang diretso—may iba na siyang babae, at gusto lang daw niya magkaanak.
Masakit. Pero kahit masakit, pinili kong manahimik at umunawa.
Sinubukan kong isipin, baka nga tama siya, baka mali ako. Pinili kong tiisin ang sakit at umasa na magbabago pa siya. Pero hindi pa pala tapos ang sakit—isang araw, dumating siya kasama ang babae niya at ipinakilala bilang bagong kasama sa bahay.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko noon. Gusto kong umiyak, gusto kong sumigaw, pero pinili ko pa ring magpakumbaba. Sinubukan kong makisama sa kanya, kahit ako ang tunay na asawa.
Marami sa pamilya at kaibigan ko ang nagsasabing hiwalayan ko na siya.
Pero paano kung talagang mahal ko pa siya? Paano kung umaasa pa rin ako, kahit alam kong ako na lang ang lumalaban?
Sa dami ng gabi na tahimik akong umiiyak, naisip ko rin—tama pa ba ang ginagawa ko?
Bakit ko pinapayagan ang sarili kong masaktan sa araw-araw? Bakit ko tinatanggap ang sitwasyong ako ang legal na asawa, pero parang ako pa ang panig?
Ngayon, unti-unti kong naiintindihan na hindi rason ang kawalan ng anak para pagtaksilan ako.
Walang dahilan para may ibang babae sa loob ng bahay namin. Ang ginagawa niya ay mali, hindi lang bilang asawa kundi bilang tao. At higit sa lahat, labag ito sa batas. May karapatan akong magsampa ng kaso—concubinage ang tawag dito—at puwede rin akong maghain ng annulment.
Pero alam ko, ang desisyon ay nasa akin pa rin.
Hindi madali ang umalis, lalo na kung may pag-ibig pa. Pero siguro, oras na para piliin ko ang sarili ko—ang kapayapaan ko, ang respeto ko sa sarili.
Hindi ko man alam ang magiging bukas ko, handa akong magsimula muli.
Dahil kung hindi ako pipili ng mas mabuting buhay, sino pa ang pipili para sa akin?
