Ako si Luring, nasa 30s na at hanggang ngayon ay wala pa ring asawa. Madalas akong tanungin kung bakit single pa rin ako, lalo na’t hindi naman ako nauubusan ng manliligaw. Pero sa totoo lang, ako mismo ang umiiwas. Hindi dahil sa wala akong gusto sa kanila, kundi dahil may bahagi ng aking nakaraan na pilit kong ikinukubli.
Nang ako’y 22-anyos pa lang, nabuntis ako ng una kong boyfriend. Minahal ko siya ng totoo, pero sa huli ay niloko niya ako at piniling magpakasal sa iba. Walang kasiguraduhan, walang paalam—iniwan niya akong mag-isa, buntis at luhaan. Ang anak ko ay ibinigay ko sa kuya ko, at hanggang ngayon ay siya ang kinikilalang ama ng bata. Wala ni isa sa pamilya o kaibigan namin ang nagtanong o humusga. Tinanggap nila ang sitwasyon, pero sa puso ko, nanatiling mabigat ang lahat.
Mula noon, natakot na akong muling umibig. Kahit ilang ulit akong ligawan, lagi kong tinatanggihan. Hindi dahil sa wala akong nararamdaman, kundi dahil takot akong malaman nila ang totoo. Takot akong ma-judge, o mas masakit pa, baka layuan ako kapag nalaman nilang may anak na ako, kahit hindi ko kasama.
Hindi rin naman nawalan ng mga umaasa. May mga lalaking natutuwa sa akin, nagpaparamdam ng tunay na intensyon. At sa ilang pagkakataon, may ilan doon na nagustuhan ko rin sana. Pero sa tuwing naiisip kong darating ang araw na baka itanong nila ang tungkol sa akin, agad akong umaatras. Bina-basted ko sila kahit hindi ko gusto, dahil mas pinipili ko pang ako ang unang lumayo kaysa sa ako ang iwan kapag nalaman nila ang totoo.
Sabi ng mga kaibigan ko, bigyan ko raw ng chance ang sarili kong maging masaya. Hindi raw dapat habambuhay ay ikukulong ko ang sarili ko sa takot. Totoo naman ang sinasabi nila. Sa mga nakalipas na araw, unti-unti kong naiisip… gusto ko rin magkaroon ng sariling pamilya. Gusto kong magmahal at mahalin muli. Pero hindi ko alam kung paano magsisimula.
Kaya ngayon, ito ang desisyon ko: hindi ko na itatago ang totoo. Hindi ko na ikakahiya ang nakaraan ko. Oo, may anak ako. Oo, nasaktan ako. Pero natuto rin akong maging matatag, at handa na akong sumubok ulit. Kung may taong darating sa buhay ko na tatanggapin ang buong ako—kasama ang kahapon ko—alam kong siya ang karapat-dapat. Hindi dahil sa perfect ako, kundi dahil totoo ako.
Sa lahat ng kababaihang katulad ko, huwag matakot sa nakaraan. Hindi iyon ang sukatan ng halaga natin. Ang mahalaga ay kung paano tayo bumangon at kung paano natin pinipiling magmahal nang buo at tapat, sa kabila ng sakit.
Ngayong handa na akong magsimula muli, sana'y dumating ang taong hindi takot sa katotohanan, kundi handang yakapin ito—dahil kasama doon ang tunay na ako.
