Gaya ng maraming bagong mag-asawa na nagsisimula pa lang bumuo ng sariling buhay, wala pa kaming sapat na ipon para mag-renta o bumili ng bahay. Kaya nakitira muna kami sa bahay ng aking biyenan.
Noong una, akala ko talagang bukal sa loob nila na doon muna kami makituloy. Palagi silang maayos makitungo—laging may nakahandang pagkain at hindi kami pinaparamdam na iba kami. Kaya naging kampante ako, pakiramdam ko parang bahay na rin namin iyon.
Dahil doon, medyo nakaligtaan ko ang limitasyon. Minsan, nag-aya ako ng mga officemates ko na doon magkasiyahan pagkatapos ng trabaho. Hindi lang ito isang beses nangyari—ilang gabi rin kaming nagkakantahan, nagtatawanan, at oo, umiinom.
Iniisip ko, wala naman sigurong masama kasi tuwing umaga, bati naman ang biyenan ko. Hindi ko napansin na unti-unti na pala siyang naiirita. Hanggang isang gabi, habang ang lahat ay masayang nagkukuwentuhan, bigla siyang lumabas ng kuwarto, halatang galit na galit.
Nagsisigaw siya at sinabi ang lahat ng sama ng loob—masyado raw kami maingay, wala raw kaming galang sa bahay niya, at higit sa lahat, abusado raw ako sa kabutihan nila.
Napahiya ako. Parang may bumara sa lalamunan ko. Tahimik na lang ang mga officemates ko at nag-alisan agad. Naiwan akong tulala sa gitna ng sala, hindi alam kung anong sasabihin o gagawin.
Pag-uwi ng asawa ko, iyak ako nang iyak. Sinabi ko sa kanya lahat. Hindi naman siya nagalit—kalmado niya akong niyakap. Kinausap niya ang papa niya kinabukasan. Pero kahit naayos nila kahit paano, ramdam ko na hindi na magiging katulad ng dati ang pakikitungo sa akin doon.
Nagpasya ako na sa bahay na muna ng mga magulang ko tumuloy. Nakiusap ako sa mister ko na doon na lang niya ako puntahan. Kahit wala akong narinig na masamang salita mula sa kanya, pakiramdam ko, nadurog ang loob ko. Hindi lang dahil napahiya ako, kundi dahil doon ko unang naramdaman na hindi pala ako ganap na tanggap ng biyenan ko.
Pero habang lumilipas ang mga araw, naisip ko rin na may mali talaga sa ginawa ko. Aminado ako—hindi ko kinonsidera ang espasyo nila. Hindi ko rin naisip na baka pagod sila at gusto nila ng tahimik na gabi.
Ngayon, mas kalmado na ang puso ko. Plano ko talagang bumalik doon at humingi ng maayos na tawad. Hindi na para bumalik at makitira, kundi para maipakita na marunong akong umako ng pagkakamali.
Sa totoo lang, mahirap makisama lalo na kung kapamilya. Maraming bagay ang kailangang i-adjust, maraming pagkakataon na dapat magpakumbaba. Pero natutunan ko rin na sa anumang relasyon—mag-anak man o hindi—ang respeto sa hangganan ng iba ang isa sa pinakamahalaga.
At kung sakali mang magkapamilya ka rin sa hinaharap, siguro makakabuting pag-ipunan ang sariling tirahan. Mas masarap pa rin kasi yung may lugar kayong sarili, walang ibang kailangang isipin o alalahanin. Sa ganitong paraan, mas mapapanatili ang respeto at mas maiiwasan ang hindi pagkakaunawaan.
Sa huli, natutunan ko na minsan, hindi lang sapat na magpasalamat. Kailangan ding marunong kang makiramdam at makisama, lalo na kung ikaw ang nakikitira.
