Ako si 35M at siya naman ay 33F. Limang taon ang relasyon namin. Nagsimula ito noong 2020. Pareho kaming nagtatrabaho noon abroad at doon din kami nagkakilala. Sa una, hindi ko talaga siya type. Pinakilala lang siya ng katrabaho. Pero dahil lagi kaming nagkaka-chat at sabay umuuwi, unti-unti ko siyang nakilala. Hanggang sa April 2020, naging kami na.
Dahil pandemic noon, mahirap ang buhay. Kaya June 2020, nagsama na kami sa iisang tirahan para makatipid. Doon ko nakita ang mga unang problema. Nahuli ko siyang may ibang kausap at may mga itinatagong accounts. Sobrang sakit noon. Nakipaghiwalay ako, pero lumuhod siya, umiiyak, nakikiusap na huwag ko siyang iwan. Dahil mahal ko siya, tinanggap ko ulit. Pero simula noon, naging overthinker ako. Lagi akong nagdududa, lagi rin kaming nag-aaway.
Pagdating ng 2021, nabuntis ko siya. Noong 2022, kailangan niyang umuwi ng Pilipinas para doon manganak. Naiwan ako sa abroad, pero tiniis ko dahil kailangan ko kumayod. June 30, 2022, ipinanganak ang anak namin—babae. First baby ko siya, kaya sobrang saya ko. Kahit LDR kami, hindi ako nagkulang. Lahat ng gastos, mula gatas, gamit, at kahit birthday, ako ang nag-shoulder. Hindi ko siya hiningan ng tulong kahit piso.
Pagdating ng 2023, pinabalik ko siya abroad para magkasama kami ulit at parehong may trabaho. Ako lahat gumastos sa application niya at sa pag-alis niya. Masaya ako noong nakabalik siya. Nagplano kami para sa future, bumili pa kami ng lupa na hulugan, halos ₱30,000 bawat buwan. Plano ko ring umuwi para makapag-apply ng mas magandang trabaho para mas malaki ang kita.
Pero dumating ang 2024 at 2025, doon na nagsimula ang pagbabago. Naging malamig siya. Hindi na siya kasing sabik makausap ako gaya ng dati. Mas gusto niyang manood ng movie o mag-Facebook kaysa mag-video call. Hanggang sa umamin siya—may bago na pala siyang lalaki, katrabaho niya mismo.
Para akong gumuho. Grabe ang sakit. Naalala ko lahat ng sakripisyo ko. Nung wala siya, ako nagbigay ng lahat. Ako nagpa-apply sa kanya, ako gumastos sa anak namin, ako nagplano ng future para sa amin. Pero nung ako na ang nangailangan, iniwan niya ako. Niloko niya ako sa oras na mas kailangan ko siya.
Ang masakit pa, wala siyang malinaw na sagot sa mga tanong ko. Ayaw niyang pag-usapan pag tungkol sa amin. Gusto niya, anak lang namin ang topic. Para bang wala na kaming halaga sa isa’t isa bilang mag-partner.
Ngayon, hindi na kami nag-uusap. Papers ko pabalik abroad, inaasikaso ko na. Hindi na para sa kanya, kundi para sa anak namin. Galit, sakit, at panghihinayang ang dala ko araw-araw. Mahirap tanggapin na yung taong tinulungan at pinaglaban ko, siya pa mismo ang sumira sa tiwala ko.
Pero kahit ganon, umaasa ako na balang araw, makaka-move on din ako. Sana tulungan ako ng Diyos na makabangon, hindi lang para sa sarili ko, kundi para sa anak ko na siyang pinaka-importante sa lahat. 🙏