Ang totoo, hindi ko na alam kung hanggang saan ang pasensya ko. Ako ay 25 anyos at anim na buwan pa lang kaming magkarelasyon ng boyfriend ko na 27 anyos. Masaya naman kami sa simula, simple lang ang mga problema, pero lahat nag-iba nang tumira ang pinsan niya sa maliit kong unit. Ang sabi, isang linggo lang, pero ngayon ay halos tatlong buwan na siyang nandito.
Ako ang nagbabayad ng lahat. Buwan-buwan, ako ang nagbabayad ng ₱17,000 renta mag-isa. Dati, kaya ko pa. Pero nang dumating ang pinsan niya, tumaas bigla ang gastos ko: mula ₱1,800 naging ₱3,200 ang kuryente, at ang groceries ko na dati ₱2,000 lang ay umabot na sa ₱3,500 kada linggo. Ang masakit, parang ako pa ang may utang na loob dahil pinapakita nila na normal lang ang lahat ng ito.
Isang araw, nawala ang laptop ko. Nalaman ko na “hiniram daw” ng pinsan niya para sa online job application. Walang paalam, walang text, walang sorry. Parang wala lang. Tapos inayos pa niya ang kusina ko na ako mismo ang nag-ayos. Sabi niya, para raw mas “efficient.” Ang ending, hindi ko na makita ang mga gamit ko sa luto at mga spices na inayos ko ng maayos. Doon ako sobrang nairita kasi hindi lang pera ang naapektuhan, pati personal na espasyo ko.
Sinabi ko sa boyfriend ko na dapat may deadline kung hanggang kailan mananatili ang pinsan niya. Hindi ko kayang habang buhay akong ganito, parang boarder ang pinsan niya na walang bayad. Ang sagot niya sa akin ay, “family is family, consider this as training para sa future natin.” Napaisip ako, training ba talaga o sinasamantala lang nila ang kabaitan ko?
Hindi naman ako madamot. Kaya ko pang tiisin kung minsan lang, pero tatlong buwan na ito. Kaya sinabi ko: dapat lumabas na ang pinsan niya bago mag-15, at dapat magbayad siya sa extra na utilities at groceries. Kung hindi kaya financially, kahit sa gawaing bahay man lang siya mag-ambag. Ayaw ko na rin ng biglaang bisita na walang paalam dahil sobra na ang abala at gastos.
Ang masakit, imbes na intindihin ako ng boyfriend ko, sinabi niya na ginagawa ko raw na “transactional” ang relasyon namin. Na parang pera lang ang iniisip ko. Sabi pa niya, baka raw doon muna sila tumira sa ibang pinsan kung hindi ko na kaya. Ang dating sa akin: kung hindi ako papayag, ako pa ang masama.
Mahal ko ang boyfriend ko. Pero mahal ko rin ang sarili kong kapayapaan at pinaghihirapan. Hindi ako ATM, hindi ako landlord, at lalong hindi ako dapat ginagamit. Naiipit ako kung dapat ba akong magtiis para sa relasyon o umalis na bago lumala ang sitwasyon.
Ito ang tanong ko sa inyo: kapag ang pagmamahal ay nasusubok ng pera, respeto, at pamilya, dapat bang kompromiso o walk away na?
