Ako si M32, at nakilala ko siya, F36, sa trabaho—ako ang manager, siya ang supervisor. Sa una, may boyfriend siya sa US, pero sa kabila ng distansya, naging kami. Para sa akin, ito ang simula ng masayang kwento. Ngunit nang malaman ko na may PCOS siya, at baka mahirapan siyang magkaanak, natakot akong masaktan sa hinaharap. Sa takot at kawalan ng katiyakan, lumayo ako. Iniwan ko siya, kahit mahal ko siya.
Lumipas ang dalawang taon, at sa kabila ng lahat, hinanap ko siya. Handang mahalin muli, handang itama ang mga mali. Ngunit sa aking pagkabigla, nalaman kong ikinasal na pala siya sa boyfriend niya sa US. Ang puso ko’y naguluhan—alam kong may asawa na siya, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko. Niligawan ko pa rin siya, naging kami muli, at halos tatlong taon kaming nagsama. Nagplano kaming mamuhay nang simple, payapa, at puno ng pangarap.
Ngunit hindi naging madali ang lahat. Isang araw, sinabi niya sa akin na naka-petition na siya sa US at lilipad pagkatapos ng dalawang linggo. Hindi ko siya pinigilan; gusto kong maabot niya ang oportunidad at maipauwi ang kanyang nanay na OFW sa Hong Kong. Nagsimula ang mahaba naming long-distance relationship—halos isang taon kaming magkalayo. Tinanggap ko iyon dahil mahal ko siya, at handa akong maghintay.
Pagbalik niya sa Pilipinas, nagkita kami, nagminom, at nag-hot3l. Ngunit ang puso ko’y muling naguluhan nang makita ko ang mga chat ng asawa niya at mga litrato sa USB. Umiiyak siya habang natutulog at pagkatapos magising. Akala ko iiwan niya ang asawa para sa akin, ngunit unti-unti siyang lumayo. Pinilit kong kausapin siya bago siya umalis, ngunit hindi niya ginawa. Naiwan akong nag-iisa, puno ng pagkalito at sakit.
Sa kabila ng lahat, may ibang single na katrabaho akong gusto noon, pero hindi ko siya pinili dahil mahal ko siya. Mahigit isang taon kaming walang usap, ngunit mahal ko pa rin siya at umaasa na balang araw ay magkakabalikan. Ngayon, nahihirapan akong intindihin ang nararamdaman ko—pag-ibig, sakit, pag-asa, at pagkabigo. Hindi ko alam kung dapat ba akong magpatuloy sa paghihintay o magpakatatag na lamang para sa sarili ko.
Sana, sa pagbabahagi ko nito, maramdaman ninyo ang bigat ng puso ko at maunawaan ang pagkalito ng isang tao na nagmahal ng tapat, ngunit nasaktan dahil sa mga desisyon na hindi niya kontrolado.
