Grade 12 student ako sa isang unibersidad dito sa Maynila. Tahimik lang ako, hindi mahilig sumali sa gulo, at mas gusto kong mag-focus sa pag-aaral. Pero nitong mga nakaraang buwan, may isang tao na laging nakakapagpagulo sa sistema ko—hindi dahil sa galit o inis, kundi dahil sa kilig.
Siya si Sir Javier, guro ko sa Contemporary Arts. Una ko siyang nakita noong unang araw ng klase, at aminado ako—hindi agad kilig ang naramdaman ko. Pero habang tumatagal, napapansin kong kakaiba siya. Magaling magturo, laging may laman ang sinasabi, at marunong makinig sa estudyante. May paraan siya ng pag-explain na kahit mahirap ang topic, naiintindihan mo. At higit sa lahat, may aura siyang hindi mo basta malilimutan.
Noong una, iniisip ko na simpleng paghanga lang ito—parang fan sa idol. Pero habang tumatagal, iba na ang nararamdaman ko. Kapag pumapasok siya sa klase, parang biglang umiinit ang pisngi ko. Kapag siya ang nagtatanong, kinakabahan ako na parang may quiz sa puso ko.
May mga pagkakataon pa na nahuhuli ko siyang nakatingin sa akin. Hindi ko alam kung dahil ba tinatawag niya ako sa recitation o talagang napapatingin lang siya. Pero sa tuwing magtatama ang mga mata namin, para bang tumitigil ang oras. At doon ako lalo nalilito—baka iniisip ko lang, baka wala naman talagang ibig sabihin.
Alam ko sa sarili ko na may mga bagay na hindi dapat basta basta. Guro siya, estudyante ako. May mga rules, may mga expectations, at higit sa lahat, may mga tao sa paligid na pwedeng humusga. Ayokong dumating sa puntong maging issue ito.
Kaya kahit gusto ko siyang makita at marinig, pinipilit ko pa ring ilagay sa safe na level ang nararamdaman ko. Ayokong mahulog nang tuluyan, pero aminin ko—hindi madali. Halos araw-araw ko siyang nakikita, at sa bawat araw na ‘yon, parang mas lumalalim ang kilig ko.
Sabi nila, normal lang magkacrush sa guro lalo na kung mabait, matalino, at may malasakit sa estudyante. Hindi naman masama kung hanggang paghanga lang. Kaya siguro ito ang itatanim ko sa isip ko: Hanggang kilig lang muna.
Gagamitin ko na lang siya bilang inspirasyon para mas galingan sa pag-aaral. Kung kaya niyang magbigay ng ganitong impact sa akin, baka kaya ko rin magbigay ng impact sa sarili kong buhay sa pamamagitan ng pagsisikap. May tamang panahon para sa lahat, at siguro, hindi ngayon ang oras para dito.
Kinikilig pa rin ako sa tuwing makikita ko siya. Hindi mawawala ‘yon agad. Pero natututo na akong i-handle ang sarili kong feelings. Alam kong mas mahalaga ang pangarap ko kaysa sa kahit anong kilig na pwedeng maglaho.
Para sa ngayon, lihim muna ang damdamin ko. Wala namang masama sa ganun, basta alam mo kung hanggang saan ang limitasyon. At sa huli, kahit crush lang siya, nagpapasalamat pa rin ako kay Sir Javier—dahil siya ang naging dahilan kung bakit mas ganado akong pumasok at matuto araw-araw.
