Ako si Zengie, at gusto kong maglabas ng sama ng loob. Hindi ko alam kung girlfriend pa ako o parang naka-subscription lang sa isang relasyon na dapat na sigurong i-cancel.
Tatlong taon na kami ng boyfriend ko. Noon, bawat date namin puno ng kilig. Kapag nagkikita kami, parang may fireworks at butterflies. Kahit simpleng sabay kumain ng fishball sa kanto, parang pelikula. Hindi ako napapagod makipag-usap sa kanya. Kahit hanggang madaling araw, kwentuhan lang kami sa telepono.
Pero ngayon… iba na. Parang nagbago lahat. Kapag magkasama kami, wala na ‘yung dati kong saya. Madalas tahimik na lang kami habang nakaupo sa isang café, parehong busy sa cellphone. Wala nang kulitan, wala nang sorpresa. Hindi ko na rin naiisip ang mga romantic na bagay na dati kong ginagawa para sa kanya. Mas iniisip ko pa ngayon kung paano ko siya “i-unfriend” sa totoong buhay nang hindi masakit.
Minsan, napapansin ko na mas masaya ako kapag kasama ang mga kaibigan kaysa sa kanya. Parang lagi akong contestant sa game show ng pasensya, at siya naman ang host na hindi ko maintindihan. Lagi akong nag-aadjust, lagi akong umiiwas sa away. Wala na akong energy para makipagtalo, kaya tahimik na lang ako kahit hindi na ako masaya.
Madalas kong tanungin ang sarili ko: “Ito pa ba ‘yung relasyon na gusto ko?” Gusto kong sumigaw pero parang wala na ring makikinig. Naiisip ko, dapat ko na bang i-click ang breakup button? O baka kailangan lang namin ng reset? Pero paano kung wala nang maibabalik?
Kung ako lang ang lumalaban, para saan pa? Ayoko namang mag-stay sa isang relasyon na ako na lang ang nagdadala ng kilig. Gusto ko ring maramdaman na mahalaga ako, na may spark pa rin. Pero parang expired na kami.
Ngayon, nandito ako, umaamin: Hindi na ako masaya. At siguro, tama na. Siguro panahon na para piliin ko ang sarili ko bago pa ako tuluyang maubos.
