Ang hirap ng sitwasyon ko ngayon. Tawagin n’yo na lang akong Mira. Twenty-five years old, may maayos na trabaho at simple lang ang pangarap ko—maging masaya at makahanap ng taong mahal ko talaga. Pero may isang bagay na matagal ko nang iniisip: paano ko sasabihin sa magulang ko na ayaw ko sa ipinapakilala nila sa akin?
May isang lalaki na matagal nang kaibigan ng pamilya namin. Mabait siya, may magandang trabaho, at galing din sa maayos na pamilya. Sa paningin ng lahat, parang siya na ang “ideal” guy para sa akin. Sinasabi pa ng mga magulang ko na baka siya na raw ang para sa akin.
Ang problema, wala akong nararamdaman para sa kanya. Kahit ilang beses kaming nagkikita, kahit anong effort ng parents ko na kami ay magka-developan, wala talagang spark. Hindi ko siya gusto, hindi ko siya mahal, at hindi ko nakikita ang sarili ko na makikipagrelasyon sa kanya.
Pero lagi akong pinapaalalahanan ng nanay at tatay ko na bigyan ko siya ng chance. Sinasabi nila na wala namang mawawala kung susubukan ko. Naiintindihan ko naman na gusto lang nila akong maging masaya at secured sa buhay, pero para sa akin, hindi ko dapat pilitin ang sarili ko kung wala akong damdamin. Ang love, hindi yan ipinipilit.
Minsan naiisip ko, parang nawawalan ako ng control sa sarili kong buhay. Parang hindi ko na pwedeng piliin kung sino ang gugustuhin ko. Ayokong saktan ang magulang ko, pero gusto ko rin naman maging totoo sa sarili ko. Ayoko ng relasyon na parang obligasyon lang, kasi alam kong hindi yun magtatagal.
Plano ko kausapin sila nang mahinahon. Hindi ko sila aawayin, pero ipapaliwanag ko nang maayos na naiintindihan ko ang concern nila. Sasabihin ko: “Ayoko po lokohin ang sarili ko o siya. Hindi magiging masaya ang relasyon kung isa lang ang may gusto.” Dadagdagan ko pa ng assurance na may tiwala ako sa sarili ko at alam kong darating ang tamang tao sa tamang panahon.
At kahit hindi ko gusto ang ipinapakilala nila, hindi ko siya sisiraan. Wala naman siyang kasalanan. Mabuti siyang tao, pero hindi siya para sa akin. Ang mahalaga, maging magalang pa rin ako sa parents ko at ipakita na kaya kong magdesisyon para sa sarili kong kaligayahan.
Sa huli, alam ko na ako ang may karapatan pumili kung sino ang mamahalin ko. Sana dumating ang araw na maintindihan nila at respetuhin ang desisyon ko. Hindi madali, pero pipiliin ko pa rin maging totoo sa sarili ko.
