Aaminin ko, matagal kong pinag-isipan kung dapat ko bang ikwento ito. Hindi dahil gusto kong ipahiya siya, kundi dahil gusto kong ilabas ang matagal ko nang iniisip. Noon, sobrang saya ko noong nakilala ko siya. Sweet siya, gentleman, at parang siya na talaga ang para sa akin. Hindi ko akalain na may bagay palang magpapaisip sa akin kung kakayanin ko ba talaga ang lahat.
Nagkakilala kami sa isang party, tapos naging magkaibigan. Unti-unti kaming naging malapit hanggang sa naging kami. Sa umpisa, wala talaga akong napansin na kakaiba. Para sa akin, normal lang siya – caring, mapagmahal, at laging nandiyan para sa akin. Wala akong hinala na may lihim siyang hindi ko alam.
Doon sa moment na akala ko mas magiging close kami, doon ko nalaman. Hindi ko alam kung paano ko ie-explain, pero nung una, parang hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Nagulat ako, syempre. Hindi ko rin alam kung ano ang gagawin ko – tatawa ba ako? Maiilang ba ako? O tatanggapin ko na lang siya nang buo?
Hindi ako magsisinungaling – nagulat ako. Ang daming tanong sa isip ko. “Normal lang ba ‘to? Okay lang ba ito? May epekto ba ito sa sex life namin?” Alam kong mababaw pakinggan, pero totoo, naiisip ko yun. Kasi sa kultura natin, parang big deal ang ganitong bagay. Pero sa totoo lang, hindi naman siya naging masamang tao dahil doon. Hindi siya naging less of a man.
Sa umpisa, wala. Nagpatuloy kami na parang walang nangyari. Pero habang tumatagal, napapansin ko na nawawalan siya ng confidence. Parang nagiging conscious siya sa tuwing magkasama kami. Dumating sa point na parang hindi na siya komportable at ako rin, naiilang na rin minsan. Hindi ko siya pinahiya, pero ramdam ko na parang nagiging sagabal ito sa closeness namin.
Mahal ko siya noon. Hindi ako nakipaghiwalay dahil doon. Seryoso ako – para sa akin, hindi basehan ng relasyon ang isang bagay na pisikal. Pero minsan, kahit gaano mo kamahal ang tao, may mga bagay na hindi mo talaga makokontrol. Hindi kami nag-break dahil supot siya, kundi dahil dumating kami sa point na hindi na kami nagkakaintindihan emotionally.
Natuto akong wag agad husgahan ang tao. Hindi mo alam ang pinagdadaanan nila. At hindi dapat basehan ng pagmamahal ang ganitong bagay. Totoo, nakakaapekto minsan, pero mas mahalaga pa rin ang tiwala at respeto sa isa’t isa.
Ngayon, ex ko na siya. Hindi ko siya kinamumuhian. Sa totoo lang, naiisip ko pa rin minsan yung moments namin. Pero isang bagay ang sigurado – hindi lang katawan ang basehan ng tunay na relasyon.
