Mahal na mahal ko ang asawa ko. Wala akong ibang hiling kundi ang manatiling buo ang samahan namin. Pero nitong mga huling buwan, napansin kong nag-iba siya. Hindi naman sobrang layo, pero ramdam ko ‘yung lamig. Parang hindi na siya kasing lambing ng dati, hindi na rin gano’n kadalas ang tawag o simpleng kamusta. Tapos dumating pa ’yung bagong boss niya—guwapo, mayaman, charismatic, at laging present sa trabaho. Simula noon, doon ko talaga naramdaman ang selos.
Ayoko sanang aminin, pero totoo. Nagseselos ako. Hindi dahil may ginawa siyang masama, kundi dahil pakiramdam ko, may nawawala sa amin. ‘Yung mga gabing sabay kaming nanonood, ‘yung mga kwentuhan pagkatapos ng trabaho — parang unti-unting naglalaho. Hindi ko siya inaakusahan, kasi kilala ko siya. Pero hindi ko rin mapigilan ang mga tanong sa isip ko: “Masaya pa ba siya sa akin?” “Mas okay ba ‘yung boss niya kaysa sa akin?”
Ang hirap pala ng ganito. ’Yung selos, unti-unti kang kinakain. Minsan gusto kong magtanong, pero natatakot akong masabihan na nagdududa ako sa kanya. Kaya minsan, tinitiis ko na lang. Tahimik lang ako pero ang bigat sa dibdib.
Pero narealize ko, hindi ko kayang itikom na lang ang lahat. Ayoko ring masira kami dahil lang sa sariling takot. Kaya kahit ang bigat, sinubukan kong makipag-usap sa kanya. Hindi para magalit o magtanong kung may mali siya. Kundi para sabihin sa kanya na miss ko na ‘yung dating kami. Na gusto kong maibalik ‘yung dating lambing, dating closeness, at simpleng pagmamalasakit sa isa’t isa.
Hindi madali ang magselos, pero mas mahirap kung hindi mo ito kinakaharap. Ngayon, natutunan kong ang tiwala, hindi lang binibigay — pinapangalagaan din. Mas pinili kong ipaglaban siya hindi sa galit o hinala, kundi sa pag-unawa at pagmamahal.
Kung may lalaki man na mayaman at guwapo sa paligid niya, hindi ko na kailangang makipagkumpetensya. Kasi ang kaya kong ibigay — totoong pagmamahal at pang-unawa — ‘yon ang hindi mabibili ng kahit sinong boss.
