Gusto kong ilabas ang matagal ko nang kinikimkim. Matino akong asawa, tahimik lang sa bahay, at ginagawa ko ang lahat para mapanatili ang katahimikan at kaayusan sa pamilya. Pero ngayon, hindi ko na alam kung tama pa bang manahimik ako.
Ako si Elva. Isang simpleng maybahay. Maayos ang pagsasama namin ng mister ko, at wala naman kaming malaking problema. Hanggang sa isang araw, sinabi niya na ipipisan sa bahay namin ang kapatid niyang lalaki na college student pa lang. Siya kasi ang nagpapaaral dito, kaya bilang suporta sa desisyon niya, pumayag ako.
Galing probinsiya ang bayaw ko. Dati siyang nakatira sa mga magulang nila. Kaya noong lumuwas siya para mag-aral, kami ang pinili ng asawa ko na pansamantalang tirahan niya. Sa simula, okay lang naman sa akin. Tinuring ko siyang parang kapatid. Pinagluluto ko siya, naglalaba, at sinisikap kong maging mabuting ate sa kanya.
Pero habang tumatagal, unti-unting nagbago ang pakikitungo ko sa kanya. Hindi dahil sa ako ang nagbago, kundi dahil napansin kong may kabastusan siyang ginagawa. Kapag wala ang mister ko, bigla-bigla siyang pumapasok sa kwarto naming mag-asawa nang hindi kumakatok. At madalas, ginagawa niya ito kapag bagong ligo ako at nagbibihis. Noong una, akala ko nagkataon lang. Pero nang mangyari ito nang paulit-ulit, nagsimula na akong kabahan at mailang. Pakiramdam ko, sinasadya niya.
Ayoko sanang magsumbong agad, pero dumating ako sa puntong hindi ko na kaya. Kaya sinabi ko sa asawa ko ang lahat. Pero ang sagot niya sa akin ay, “Magpasensiya ka na lang muna. Baka wala siyang masamang intensyon.”
Masakit. Kasi ako na nga ang binastos, ako pa itong kailangang magpigil. Parang mas mahalaga pa sa kanya ang kapatid niya kesa ang nararamdaman ko bilang asawa niya. Tinanggap ko ang pasya niyang tulungan ang kapatid niya, pero hindi ko inasahan na darating sa puntong ako ang kailangang magtiis sa sariling bahay.
Lumipas pa ang ilang buwan, pero wala pa ring pagbabago. Nandoon pa rin ang bastos niyang gawi. Kapag nararamdaman niyang naiilang ako, parang lalo pa siyang nang-iinis. Hindi siya nahihiya. At ang pinakamasakit, wala man lang siyang paggalang sa akin bilang asawa ng kuya niya.
Kaya ngayon, tinatanong ko ang sarili ko: Hanggang kailan ako dapat magtiis? Tama pa bang manatili siyang kasama namin sa bahay? Hindi na siya bata. May edad na siya para tumira sa dormitoryo. Kung gusto talaga siyang pag-aralin ng mister ko, siguro puwedeng gawin iyon nang hindi kami sabay-sabay sa isang bubong.
Hindi ko alam kung paano ko mas malinaw na ipaparamdam sa asawa ko ang bigat ng sitwasyon. Mahal ko ang mister ko, pero sana maintindihan niya na ako ang kasama niya sa buhay — at ako ang unang dapat niyang protektahan.
Ang tahanan ay lugar ng respeto at kapayapaan. Pero paano kung mismong sa loob ng bahay, nararamdaman kong hindi ako ligtas? Paano kung araw-araw ay nangangamba ako na baka bigla na lang buksan ng bayaw ko ang pinto habang ako'y nakatapis lang?
Hindi ko ito pinili. Ginawa ko lang ang parte ko bilang asawa at kapamilya. Pero kung ang kapalit nito ay ang dignidad ko, hindi ko na alam kung tama pa bang palampasin ito.
Sana, makita ng asawa ko ang kahalagahan ko — hindi lang bilang ina ng tahanan, kundi bilang taong dapat din igalang, pahalagahan, at pakinggan.
