Tawagin niyo na lang akong Jo. Hindi ko alam kung love story ba ito o life lesson. Basta ang alam ko, ito ang kwentong hindi ko inaasahang isusulat ko balang araw.
Two years ago, may isang lalaki na sobra kong kinaiinisan.
As in, sobra. Wala naman siyang ginagawang masama, pero hindi ko siya ma-take. Parang may magnet siya ng inis. Tuwing lalapit siya, parang umiinit agad ulo ko kahit wala pa siyang sinasabi. Minsan nga, kapag nagjo-joke siya, napapairap ako ng mata kahit hindi ko pa naririnig punchline.
At oo, nililigawan niya ako noon.
Pinipilit niya akong kilalanin, pinapadalhan ng snacks, minsan may pa-milktea pa (in fairness). Pero deadma ako. Minsan, sinisigawan ko pa siya. Wala siyang chance sa akin—ganun ang tingin ko. Siguro kasi noon, may boyfriend ako na sa tingin ko, "the one" na.
Gwapo kasi yung jowa ko noon. Maporma. Mabango. Maraming likes sa IG. Pero… hindi rin pala siya pangmatagalan. One day, nalaman kong may dalawa pa pala akong "ka-share." Ang sakit, beh. Parang ginawang group project ang relasyon namin.
So ayun, break. Broken hearted. Yung akala mong happy ending mo, plot twist pala.
After the breakup, nag-lurk ako sa social media—usual healing process. And habang nagso-scroll ako, bigla ko siyang naalala. Yung suitor ko na kinaiinisan ko noon.
Inalala ko kung gaano siya ka-consistent, gaano siya ka-effort, at kung gaano siya kabait. Na-curious ako. "Kamusta na kaya siya?"
Nag-stalk ako. Ayan na, nagiging toxic na naman ako sa sarili ko, pero di ko mapigilan. Hanggang nakita ko siya… may girlfriend na.
At hindi lang basta girlfriend—kaibigan ko pa.
Boom.
Parang may sumabog na lobo sa dibdib ko. Hindi ko alam kung selos ba ‘to, regret, o karma.
Ang alam ko lang, bigla akong natahimik.
Hindi ko intensyon na manggulo. Hindi ko balak agawin siya. Pero gusto ko lang humingi ng sorry. Gusto kong sabihin sa kanya na na-realize ko lahat ng effort niya noon. Gusto kong aminin na mali ako na hindi ko siya pinahalagahan nung time na single pa siya.
So nag-message ako. Ang tagal kong pinag-isipan ‘yung words, pero ang ending…
“Hi! Wala lang. Gusto ko lang humingi ng sorry sa lahat ng inasal ko noon. Hindi mo deserve ‘yon. Ang bait mo at sana masaya ka ngayon.”
Nag-reply siya after a few hours:
“Okay lang ‘yon. Salamat. Masaya na ako ngayon. Sana ikaw din.”
Simple. Walang drama. Pero ang bigat.
Ngayon, okay na ako. Hindi pa rin ako in a relationship, pero mas open na ako magmahal at mas marunong na akong mag-appreciate. Natutunan ko na hindi sa porma, sa IG likes, o sa galing magpatawa nasusukat ang pagmamahal. Minsan, nasa taong tahimik lang na nananatili kahit ayaw mo na sa kanya.
Kung babalikan ko yung panahon, siguro hindi ko siya sisigawan. Siguro tatanggapin ko yung milktea. Pero hindi ko na rin babalikan ‘yon. Wala namang rewind sa totoong buhay.
So kung may nililigawan ka na parang deadma sa’yo, o kung ikaw ‘yung nang-deadma dati sa taong sobrang effort—minsan, ang buhay talaga ang galing mag-plot twist.
At kung ikaw ‘yung kagaya ko… na late na-realize ang halaga ng isang tao…
Okay lang ‘yon. Charge it to experience. Move on. Grow. Love again.
Kasi hindi lang siya ang may magandang trabaho at bait sa mundo. Madami pa. At baka ‘yung susunod na papalit sa kanya, hindi lang mabait… baka gwapo rin.
