Ako po si Lovely. Isang dalagang nasa tamang edad, may trabaho, may pangarap, at tulad ng karamihan sa atin—may puso ring marunong magmahal.
Matagal na akong may boyfriend. Hindi siya sikat, hindi siya mayaman, pero sa kanya ko nahanap ang tunay na saya. Hindi kami nauubusan ng dahilan para tumawa, magkuwentuhan, at mangarap ng sabay. Isa siyang simpleng lalaki, may respeto sa akin, sa mga pangarap ko, at higit sa lahat, marunong makinig at umintindi. Sa kanya ko naramdaman ang klase ng pagmamahal na hindi ko akalaing posible.
Pero sa kabila ng lahat ng ito, may malaking problema. Ayaw sa kanya ng mga magulang ko.
Ayaw nila sa kanya hindi dahil masama siyang tao, kundi dahil mababa raw ang estado niya sa buhay. Wala siyang permanenteng trabaho, hindi pa nakatapos ng kolehiyo, at galing sa pamilyang salat sa yaman. Para sa kanila, hindi siya ang lalaking “karapat-dapat” para sa akin. Maraming beses ko na ring narinig ang salitang, “Sayang ka, anak. Ang taas ng pangarap namin sa’yo.”
Masakit. Masakit marinig na minamaliit nila ang taong mahal ko, kahit hindi pa nila siya lubos na kilala. Kaya sa loob ng ilang buwan, kami ay naging palihim.
Sa mga ordinaryong araw, parang wala lang. Lumalabas kami ng boyfriend ko kapag alam naming ligtas at walang makakakita. Hindi siya makadalaw sa bahay. Kapag may tanong ang magulang ko kung nasaan ako, nagkakaila ako—sasabihin kong may kaibigan akong kasama, o may lakad sa trabaho.
Pero sa tuwing uuwi ako, may guilt. Parang may mabigat sa dibdib. Kasi kahit gaano ko siya kamahal, hindi ko ito maipakita sa mga taong mahal ko rin—ang pamilya ko.
May mga gabi rin na naiiyak ako sa pagod at pagkalito. Mali ba akong lumaban para sa pag-ibig na ito? Tama ba na pinipilit kong panatilihin ang relasyon namin kahit hindi ito aprubado ng mga magulang ko? Sa tuwing tinitingnan ko ang boyfriend ko, nakikita ko kung gaano siya kaseryoso sa akin. Gusto niya akong pakasalan balang araw, gusto niyang sabay kaming umasenso sa buhay. Pero paano kung hindi siya kailanman matanggap?
Sa dami ng gabi na nag-iisip ako, na-realize ko na hindi antas ng buhay ang batayan ng pagmamahal. Hindi kailangang mayaman ang isang tao para magmahal nang totoo. Ang mahalaga ay ang respeto, malasakit, at pangarap na binubuo ninyong magkasama.
Ngunit totoo rin—hindi natin puwedeng balewalain ang magulang. Hindi dahil gusto lang nilang kontrolin tayo, kundi dahil takot silang masaktan tayo. Minsan nga lang, hindi nila ito naipapakita sa tamang paraan. Sa halip na suportahan, naglalagay sila ng mga pamantayang mahirap abutin.
Na-realize ko na hindi ko kayang magtago habambuhay. Pagod na akong palaging kabado, palaging may takot. Kaya pinayuhan ako ng isang kaibigan: “Subukan mong ipakilala siya hindi bilang boyfriend, kundi bilang isang mabuting tao. Hayaan mong siya mismo ang magpakita ng kabutihan niya.”
Simula noon, dahan-dahan naming binuo ang plano. Hindi madali, pero unti-unti, isinalang namin sa tamang paraan ang pagpapakilala. Sa simpleng pakiusap na tumulong sa isang gawain, o pakikipagkita sa isang kapatid ko—unti-unting nakikita ng pamilya ko ang kabutihang taglay niya.
Hindi pa man buong-buo ang pagtanggap nila, pero may liwanag na akong nararamdaman.
Ang relasyon na may respeto, tiwala, at dasal ay may kakayahang magbago ng pananaw. Naniniwala akong darating ang araw na hindi na kailangan itago ang pagmamahalan naming dalawa.
Para sa mga kagaya kong umiibig nang palihim, hindi ka nag-iisa. Ang pagmamahal ay hindi dapat ikahiya. Sa tamang panahon, kapag matibay na ang pundasyon ninyo at bukas na ang isip ng mga tao sa paligid mo, ang pagmamahal niyo ay magiging hayag at buong-buo.
At sa araw na iyon, mararamdaman mong lahat ng hirap ng pagtatago ay may katumbas na ginhawa. Dahil ang tunay na pag-ibig, basta totoo, ay kayang ipaglaban—nang may respeto, katapatan, at panalangin.
