Ako si Baste, 22 anyos, binata, at isang aktibong worker sa aming Christian church. Hindi ako pastor, pero marami sa mga miyembro ang lumalapit sa akin para humingi ng payo o ipagdasal. Marunong daw akong makinig at marunong umunawa. Sa tuwing may problema sila, ako ang isa sa mga unang kinakalabit. Akala ko noon, sapat na 'yon para masabing malapit ako sa Diyos. Pero minsan pala, kahit nasa simbahan ka na, puwede ka pa ring maligaw ng landas.
Isang araw, lumapit sa akin si Meldy. Isa siyang regular na uma-attend sa church service. Mabait, tahimik, at laging nakaupo sa dulo ng row. Nalaman kong may mabigat siyang dinadala: ang mister niya pala ay may ibang pamilya. Wasak ang puso niya, at ramdam ko ang bigat ng sitwasyon. Kaya, bilang lingkod ng Diyos, ipinagdasal ko siya. Inalalayan ko siya. Kinausap ko siya gabi-gabi—sa paniniwalang ginagawa ko lang ang tama.
Habang lumilipas ang mga araw, unti-unti kaming naging malapit. Hanggang sa hindi ko na napansin—may nararamdaman na pala ako. At si Meldy? Mukhang ganoon din. Ang mga dasal ay naging kwentuhan. Ang mga mensahe ay naging mas personal. Hanggang sa dumating ang araw na hindi na lang kami basta nagkikita sa church. May mga tagpo na kaming kaming dalawa lang ang nakakaalam. Lihim. Bawal. Pero pareho naming piniling huwag pansinin.
Akala ko noon, kaya kong i-handle. Sabi ko sa sarili ko, "Wala naman kaming ginagawang masama." Pero ang puso, kapag pinabayaan mong masanay sa kasalanan, nagiging manhid sa tama. Sa mata ng Diyos, alam kong mali. Pero pinilit kong kumbinsihin ang sarili ko na okay lang. Na may dahilan. Na may rason.
Hanggang isang araw, nabalitaan ng aming head pastor ang nangyari. Tahimik niya akong kinausap. Wala siyang galit sa boses niya, pero ramdam ko ang bigat ng kanyang pagkadismaya. Sinabi niya sa akin, “Baste, kung talagang mahal mo ang Diyos, putulin mo na ang relasyon na ‘yan bago pa ito sumabog sa buong kongregasyon.”
Doon ako natauhan.
Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Bigla kong naalala kung bakit ako nagsimulang maglingkod. Hindi para masangkot sa ganito. Hindi para mawalan ng respeto. Hindi para masira ang tiwala ng mga taong umaasa sa akin.
Gusto kong umiwas. Kaya ang unang plano ko: lumipat sa afternoon service. Sabi ko sa sarili ko, baka makatulong ‘yon. Kung hindi kami magkikita, baka dahan-dahan din akong makalimot. Pero habang iniisip ko ‘yon, may mas malalim na tanong akong kailangang sagutin: Umiwas lang ba ang kailangan kong gawin? O kailangan ko ba talagang tapusin—ng tuluyan?
At doon ko na-realize: Hindi sapat ang pag-iwas kung patuloy kang kumakapit.
Masakit man, pinili kong magpaalam kay Meldy—hindi sa salita, kundi sa gawa. Hindi ko na siya kinausap. Hindi na ako nagpakita. Hindi dahil ayaw ko sa kanya, kundi dahil alam kong mali. Ayokong gamitin ang pagmamahal bilang dahilan para manatili sa kasalanan.
Ngayon, pinipilit kong maghilom. Hindi madali. May guilt. May lungkot. Pero sa bawat araw na lumilipas, natututo akong ipagkatiwala sa Diyos ang proseso ng pagbabago. Alam kong may plano Siya, at sa kabila ng pagkakamali ko, mahal pa rin Niya ako. Hindi ko man mabura ang nakaraan, pero kaya kong pumili ng mas mabuting daan mula ngayon.
Kung may kapareho kang sitwasyon, sana ito ang magsilbing paalala: Ang tamang desisyon ay hindi laging madali, pero ito ang magdadala sa'yo sa tunay na kapayapaan. Labanan ang tukso. Lumapit sa Diyos. Piliin ang tama—kahit masakit.
