Ako si Edmund, 25 years old, college student, at varsity player sa basketball. Gaya ng karamihan sa’min sa campus, gusto ko rin maranasan ‘yung klase ng pag-ibig na parang sa pelikula—yung biglaan, masaya, at puno ng kilig.
Isang gabi, inimbitahan ako ng barkada ko sa isang party. Doon ko siya nakita—si Kaye. Matangkad, maputi, maganda ang katawan, at para talagang beauty queen. Na-starstruck ako. Parang slow motion ang lahat nang ngumiti siya sa’kin. Hindi ko alam kung dahil ba sa tugtog o sa mga ilaw ng party, pero pakiramdam ko, siya na.
Nag-usap kami buong gabi. Magaan ang loob ko sa kanya. At sa loob ng ilang araw na palitan namin ng messages at tawag, di na ako nagdalawang-isip—niligawan ko siya.
Nagtagumpay ako.
Naging kami.
Pero isang araw, binulungan ako ng matalik kong kaibigan. "Pre, minor ‘yan. As in, 14 lang. Kaklase ng pinsan ko sa junior high."
Natahimik ako. Hindi agad ako naniwala. Paano? Ang laki niya. Matanda siyang manamit, magsalita, kumilos. Pero dahil nabahala ako, kinausap ko si Kaye nang masinsinan.
Doon ko nalaman ang katotohanan.
“Sorry, Edmund... Hindi ko sinasadya itago sa’yo. Nahihiya lang ako. Pero totoo, 14 lang ako. First time ko lang kasi magkaroon ng boyfriend.”
Parang may malamig na tubig na ibinuhos sa likod ko. Niyanig ako ng takot—hindi para sa sarili ko lang, kundi pati para sa kanya. Kahit gaano ko siya gusto, alam kong may batas. At higit pa roon, may tama at maling panahon para sa lahat.
Kinabukasan, inihatid ko siya pauwi. Sa huling pagkakataon, hinawakan ko ang kamay niya.
“Sobrang salamat, Kaye. Hindi mo alam kung gaano mo ako napasaya. Pero... kailangan natin munang itigil ‘to. Hindi dahil hindi kita mahal, kundi dahil mahal kita at ayokong mailagay ka sa alanganin.”
Umiyak siya. Umiyak din ako. Pero hindi lahat ng iyak ay dahil sa sakit. Minsan, dahil yun sa tamang desisyon na mahirap gawin.
Ngayon, wala na kami ni Kaye. Pero nananatili akong umaasa. Darating din ang araw na magiging sapat na ang panahon para sa amin. Pero kung hindi man, okay lang. Kasi mas mahalagang ginawa ko ang tama—kahit masakit.
