Hindi naman kami close noon ni Kuya Mark (di ko tunay na pangalan). Boyfriend pa lang siya ng Ate ko, tahimik lang siya. Mabait. Masungit minsan, pero laging may effort para mapasaya si Ate.
Nagkakilala kami nang mas malalim nang minsang pinakiusapan ako ni Ate na bantayan muna ang anak nila. Nagka-COVID siya, si Kuya Mark ang nag-asikaso sa lahat. Doon nagsimula ang madalas naming pag-uusap.
Hindi ko alam kung kailan eksaktong nagbago ang pakiramdam ko. Una, inosente lang: "Uy, ang bait pala talaga ni Kuya Mark." Tapos, "Grabe, bakit mas naiintindihan niya ako kaysa sa iba?" Hanggang sa dumating ang araw na, habang umiiyak ako sa problema ko sa boyfriend ko, niyakap niya ako.
Hindi na kami bumitaw.
Minsan sa gabi, habang natutulog si Ate, magkausap kami. Hindi ko alam kung masama lang ako, o desperado. Siguro pareho. Umabot sa puntong naging normal na ang abnormal. Lumalabas kami nang palihim. Nasa bahay ako kapag wala si Ate. Akala niya, bonding lang naming magkapatid.
Pero ang totoo? Isa akong traydor. Hindi lang sa kanya — kundi pati sa sarili ko.
Alam kong mali. Pero sa sobrang lungkot ko sa sarili kong buhay, parang si Kuya Mark na lang ang nagpaparamdam sa akin ng halaga.
Hanggang sa nasanay ako sa kasinungalingan.
May mga gabi na umiiyak ako mag-isa, lalo na kapag nagkukuwento si Ate kung gaano siya ka-blessed na asawa niya si Kuya Mark. Tapos tatawagin niya akong “pinakamamahal kong kapatid.”
Masakit. Mas lalo akong lumulubog sa guilt. Minsan gusto ko nang aminin, pero natatakot ako — hindi lang sa galit niya, kundi sa pagkamuhi niya sa sarili niya… dahil nagtiwala siya sa akin.
Pero alam kong kahit ilang sorry pa ang sabihin ko, hindi na nito kayang itama ang mga ginawa ko.
Nahuli Kami
Walang lihim na hindi nabubunyag. Isang araw, naiwan ko ang phone ko sa sala. May dumating na message. "Miss na kita." — mula kay Kuya Mark.
Nahuli ni Ate.
Walang sigawan. Walang sapakan. Tahimik lang siya. Tumayo, huminga nang malalim, at umalis ng bahay.
Pagkatapos no’n, parang nag-freeze ang mundo ko. Parang gusto kong mawala. Gusto kong ibalik ang lahat.
Pero huli na.
Umalis ako sa bahay. Hindi ko na kinausap si Kuya Mark. Hindi dahil ayoko na — kundi dahil alam kong dapat lang. Ayokong patuloy na sirain ang buhay na kaya pa sanang maisalba.
Sumailalim ako sa counseling. Hindi para makalimot, kundi para maintindihan kung bakit ko nagawa ‘yon. At higit sa lahat, para malaman ko kung paano magsimula muli.
Hindi ako nagsikap para mapatawad agad. Nagsimula ako sa simpleng pag-amin sa sarili na ako ay nagkamali.
At unti-unti, natutunan kong mahalin ang sarili kong hindi kailangang kumuha mula sa iba.
Mahigit isang taon na mula nang mangyari ‘yon. Wala na akong balita kay Kuya Mark. Si Ate, may bagong buhay na rin. Masaya na siya, base sa mga post niya. Ipinagdarasal ko lagi na sana totoo ‘yung mga ngiting ‘yon.
Ako? Hindi pa man lubusang nakakausad, pero mas magaan na ang pakiramdam ko. May kaunting kapayapaan na. Hindi na ako yung babaeng handang manira ng tahanan para lang mapunan ang sariling kakulangan.
Ngayon, nagtatrabaho ako sa probinsya. Tahimik ang buhay. Marami pa rin akong dapat harapin — pero mas totoo na ako sa sarili ko. At mas pinipili ko na ang tama, kahit mahirap.
Hindi kita huhusgahan. Dahil alam kong minsan, hindi lang puso ang may kasalanan — kundi ang pagkalito, ang takot, ang lungkot.
Pero sana, piliin mong umalis habang may natitira pang maayos. Piliin mong magsimula kahit masakit. Dahil darating ang araw… makakaya mo ring patawarin ang sarili mo.
At gaya ng ginagawa ko ngayon, matututo kang muling magmahal — nang walang kailangang masira.
