Alam mo, may kwento ako sa trabaho ko bilang waitress na hanggang ngayon, pinag-uusapan ko pa rin sa sarili ko. Sampung taon na akong naglilingkod sa isang mamahaling restaurant dito sa downtown, kaya marami na akong nakitang tao—yung may sweet na magkasintahan, malulungkot na pamilya, at yung mga business meeting na parang cross-examination.
Pero itong isang gabi, kakaiba talaga.
Meron kaming regular na mag-asawa, sina Jack at Lora. Sila yung type na sweet pa rin, palaging naghahati ng bill, at mahilig sa chocolate cake. Parang high school sweethearts sila dati.
Ngunit nitong mga huling buwan, biglang naging iba ang ihip ng hangin. Wala na yung mga ngiti, palaging si Lora ang nagbabayad, at mukha siyang laging pagod. Si Jack naman, parang walang limit ang gastos—laging pinakamahal na steak at alak ang inuorder niya, kasama ang mga kaibigan niya na parang barkada sa tambayan.
Isang gabing maulan, dumating si Jack kasama ang walong malakas na kaibigan, tapos ang yabang, “Ako ang bahala ngayon!” Nag-order sila ng pagkain na para bang magpapakaon ng buong barangay. Pero si Lora? Hindi ko siya makita kasama nila.
Pagdating niya, halatang pagod, parang kakatakbo lang sa ulan, at may luha pa sa mata. Hindi man siya pinansin ni Jack nang umupo siya, abala siya sa pag-order ng inumin para sa mga tropa niya.
Habang nililinis ko ang mga plato, narinig ko yung usapan nila:
“Hindi na ako magbabayad ngayon,” sabi ni Lora, nanginginig ang boses.
Tawa lang si Jack, “Sige lang, babe. Ako na bahala dito.”
Sabi ko sa sarili ko, “Ay naku, sobra na ‘to para kay Lora.”
Kaya gumawa ako ng konting plano—hindi masama, pang-‘cold stone’ na revenge! Nang matapos ang gabi, habang inaabot ko yung bill kay Jack, sabi ko, “Sir, mukhang may extra charge po rito para sa dessert.”
Ang hindi niya alam, pinalitan ko yung bill folder niya ng isa na may listahan ng mga dagdag na tip—from me, the waitress, at pati na rin mga “extra charges” para sa mga tawanan at kalokohan ng grupo niya!
Nakangiti ako nang maloko habang pinipilit niyang hanapin ang tunay na bill. Hindi siya makapaniwala na hindi siya makakatakas sa gastos!
Sa wakas, natutunan niyang hindi laging pwedeng pasanin si Lora sa lahat.
Kahit maliit lang ang ginawa ko, masaya ako na nakatulong ako para sa kanya. Minsan, kahit simpleng paraan lang, may paraan tayo para ipagtanggol ang mga taong nasa hirap.
At ‘yan ang confession ko—minsan, sa maliit na laban, kailangan lang ng konting tapang at konting patawa para magbago ang kwento.
