Hindi ko talaga inakala na ang simpleng pagtatanim ko ng gulay sa likod ng bahay ay magiging dahilan ng isang nakakakiliting karanasan. Petchay ang una kong tinanim. Araw-araw ko itong dinidiligan, kinakausap pa nga minsan, para lang lumago nang maayos. Pero kahit ganoon ako kaalaga, hindi ko inaasahan na si Lolo Teban ang unang makakatikim—este—makakapitas ng petchay ko.
Si Lolo Teban, kapitbahay naming biyudo. Matikas pa rin kahit may edad na. Malalim ang boses, malakas ang katawan, at laging nakasando kapag mainit ang panahon. Madalas ko siyang mahuling nakasilip sa bakod habang ako’y nakatuwad at abalang-abala sa paghuhukay. Kapag nagkakatinginan kami, ngumingiti siya—yung tipo ng ngiti na parang may laman.
Isang hapon, habang ako’y naka-shorts lang at nagdidilig, napansin kong dumungaw si Lolo sa bakod. “Mukhang handa nang pitasin ang petchay mo, iha,” sabi niya sabay sulyap sa dibdib kong bahagyang naliligo sa pawis. Napangiti ako at pabirong sagot, “Gusto mo ikaw ang unang makapitas, Lolo?”
Lumapit siya, pumasok sa gate namin na parang may misyon. “Kung papayagan mo, baka mas magaling pa 'ko sa paghawak kaysa sa'yo,” sabay lapit sa taniman ko. Tiningnan niya ang petchay, pero ramdam kong ako talaga ang pinagmamasdan niya. Lalo na nung napansin kong napako ang mata niya sa legs ko habang ako’y nakayuko.
Nang pitasin niya ang unang petchay, ginawa niya ito nang dahan-dahan. “Kailangan marahan, baka masaktan,” bulong niya habang pinapahid ang lupa sa dahon gamit ang mga daliri niya—mahaba, magaspang, pero parang may kakaibang init. Napalunok ako, pero pinilit kong ngumiti. “Mukhang may karanasan ka na sa mga maselan, Lolo.”
Nagtagal siya sa bakuran ko. Hindi lang isang petchay ang pinitas. Parang may mas malalim pa siyang gustong tuklasin. At ako naman, hindi ko maitangging parang natutukso ako sa bawat haplos ng boses niya, sa bawat sulyap ng mga matang tila nang-aakit.
Sa totoo lang, hindi ko alam kung gulay lang ba talaga ang pakay ni Lolo. Pero sa hapong ‘yon, ramdam kong may kakaiba siyang naani—at may kakaiba rin akong naramdaman. 'Yung kilig na may halong init. 'Yung lambing na may bahid ng tukso.
Hindi ko malilimutan ang araw na 'yon. Oo, si Lolo Teban ang unang nakapitas ng petchay ko. Pero baka hindi lang gulay ang napitas niya… baka pati ang atensyon ko, at kung hindi ako mag-iingat—baka pati puso ko na rin.
