Mula nang magsama sila sa iisang bubong, napansin ni Lila na tila laging nasa paligid ang biyenan niyang si Mang Ramil — tahimik, palabiro, pero may kung anong tingin na hindi niya maipaliwanag. Wala si Caloy, ang kanyang mister, sa loob ng dalawang linggo dahil may proyekto sa probinsya. Naiwan siya sa bahay kasama ang ama nito.
Tuwing umaga, sabay silang nagkakape sa terrace. “Maganda ka lalo pag bagong gising,” pabirong sabi ni Mang Ramil isang araw, habang inaabot ang tasa ng kape. Napangiti si Lila, pero kinagat ang labi — hindi dahil sa hiya, kundi dahil may kiliting hindi niya inaasahan.
Isang mainit na hapon, habang nagdidilig siya ng mga halaman sa likod ng bahay, lumapit si Mang Ramil. “Akin na, ako na magdidilig niyan,” sabay kuha sa hose. Pero imbes na halaman ang unang nadiligan, natamaan ng hose si Lila, basang-basa ang suot niyang manipis na duster.
Napahagikhik si Lila. “Ay, biyenan ko! Baka mapaso ka sa kakatingin!” biro niya habang pinipigilan ang duster na dumikit masyado sa katawan. Napakamot si Mang Ramil, pero hindi maitago ang ngiti. “Eh ikaw kasi, parang bulaklak na kailangan talagang diligan araw-araw,” sagot nito, sabay kindat.
Lumipas ang mga araw na may konting asaran, kaunting tinginan, at maraming kapilyuhang biro. Hindi naman lumalampas sa limitasyon, pero kapwa nila ramdam ang kakaibang aliw na dulot ng presensya ng isa’t isa.
Hanggang sa isang gabi, habang nanonood ng TV, biglang brownout. Sa dilim, naupo si Lila malapit kay Mang Ramil. “Natatakot ako sa dilim,” bulong niya. Saglit ang katahimikan, tapos naramdaman niya ang kamay ng biyenan sa kanyang likod, marahang humagod. “Huwag kang matakot, andito lang ako,” mahina pero mainit ang tinig nito.
Sa sandaling iyon, hindi nila alam kung alin ang mas matindi — ang init ng gabi, ang lakas ng ulan sa labas, o ang tahimik na panabik na pareho nilang pilit kinakalma. Hindi man ito pagmamahal, pero malinaw — may nararamdaman.
At pagbalik ni Caloy, nagbalik din ang normal na takbo ng bahay. Pero para kay Lila, may isang lihim na tagpo ang nanatiling sariwa — isang gabing tila sila lang ang nasa mundo, at isang dilig na hindi niya malilimutan.
