Sa isang maliit na bayan sa Batangas, nakilala ni Mia, isang 23 taong gulang na barista, si Andres, isang 43 taong gulang na retired seaman. Araw-araw siyang bumibili ng kape sa café kung saan nagtatrabaho si Mia. Tahimik, palangiti, at may dalang misteryong hindi maipaliwanag — agad siyang nahulog sa kakaibang karisma ni Andres.
Sa simula, inosente lang ang mga usapan nila. “Kamusta ka na, Mia?” sabay abot ng kape. Pero habang lumilipas ang mga linggo, humahaba ang kanilang mga kuwentuhan — tungkol sa musika, buhay sa dagat, at mga pangarap. Si Mia, bagamat bata pa, ay may pusong punô ng pang-unawa; samantalang si Andres ay may lalim ng karanasan.
Minsan, habang umuulan, sinundo ni Andres si Mia sa trabaho dahil hindi makasakay ng tricycle. Sa loob ng kotse, sa gitna ng ulan at katahimikan, tinanong ni Andres, "Mia, hindi ka ba natatakot sa agwat ng edad natin?" Ngumiti lang si Mia at sumagot, "Hindi edad ang sukatan ng tunay na koneksyon, kundi ang tibok ng puso."
Hindi naging madali ang lahat. Marami ang kumuwestiyon sa relasyon nila. May mga kaibigan si Mia na nagsabing baka daw tatay lang ang hanap ni Mia. May mga kakilala si Andres na sinabihang baka laruan lang ang tingin niya kay Mia. Pero sa kabila ng lahat, pinili nilang hawakan ang kamay ng isa’t isa.
Isang araw, sa harap ng dagat, habang tanaw ang paglubog ng araw, inilabas ni Andres ang isang maliit na kahon. "Hindi ko alam kung ilang taon pa ang maibibigay sa akin ng panahon, pero gusto kong makasama ka hanggang sa huli," wika niya. Luha ang naging sagot ni Mia habang tinatanggap ang singsing. “Oo, Andres. Mula ngayon, ikaw ang araw ko sa bawat bukas.”
Sa huli, napatunayan nilang ang pag-ibig ay hindi sinusukat sa edad, kundi sa pagmamahalang totoo at tapat. Si Mia at Andres ay patunay na kung tunay ang damdamin, kahit gaano pa ang agwat ng taon — panalo pa rin ang puso.
