Hindi ko naman inaasahan na mai-inlove ako sa isang taong higit doble ang edad sa akin. Ako si Javi, 28 anyos. Simple lang ang buhay—trabaho, kape, at konting tambay. Pero isang araw, nagbago ang takbo ng mundo ko nang makilala ko si Mia, isang 56-anyos na babaeng mahilig sa libro at kapeng walang asukal.
Nakilala ko siya sa isang coffee shop sa may Ortigas. Madalas ko siyang makita doon—nasa parehong pwesto, tahimik na nagbabasa. Sa dami ng tao, siya lang ang napansin ko. May aura siyang kalmado pero elegante. Hindi siya tipong mapapatingin ka dahil sa ganda lang, kundi dahil sa presensya niya.
Noong una, simpleng ngitian lang. Pero dumating ang araw na nagkasabay kami sa pila. Pinagbigyan ko siya, at natawa pa siya nang sinabi kong “Ladies first.” Doon nagsimula ang mga simpleng usapan, hanggang sa naging araw-araw na kaming nagkaka-kwentuhan.
Ang dami niyang alam. Sabi ko nga minsan, parang Wikipedia siya pero mas mabango. Kwento siya nang kwento tungkol sa mga panahong wala pang cellphone, habang ako naman ay nagtuturo sa kanya kung paano mag-send ng sticker sa Messenger. Sa gitna ng mga tawa at kwento, unti-unti kong naramdaman na espesyal siya.
At oo, aminado ako. Nainlove ako sa kanya. Hindi dahil sa itsura, hindi dahil sa edad. Pero dahil sa kung paano niya ako intindihin. Wala siyang judgment. Hindi siya nagmamadali. Para siyang pahina ng librong gusto mong basahin nang dahan-dahan.
Isang gabi, habang sabay kaming naglalakad pauwi, bigla siyang tumigil. “Javi, sigurado ka ba sa ginagawa mo?” tanong niya, habang hawak ang payong at bahagyang nanginginig ang boses. Tumingin ako sa kanya at ngumiti. “Hindi ko kailangan ng sagot ngayon. Pero sigurado ako sa nararamdaman ko.”
Simula noon, mas naging malalim ang ugnayan namin. Hindi man kami palaging magkasama, sapat na yung mga umagang sabay kaming nagkakape. Kahit walang label, alam naming dalawa kung anong meron. Tahimik. Totoo. Hindi kailangang ipagsigawan.
Marami ang nagtaka. May mga nagtanong kung bakit siya? Bakit hindi na lang yung mga kaedad ko? Pero ang hindi nila alam, si Mia ang nagturo sa akin kung paano maging mas mabuting tao. Hindi siya bata, oo. Pero siya ang nagturo kung paano magmahal nang may lalim at respeto.
Ngayon, araw-araw pa rin kaming nagkikita sa parehong café. Ako, may dalang laptop. Siya, may bagong libro. At tuwing magkausap kami, parang tumitigil ang oras. Wala sa hitsura o edad ang tunay na koneksyon. Minsan, dumarating ito sa pinaka-di inaasahang pagkakataon—tulad ng kapeng walang asukal, pero tamang-tama sa panlasa mo.
