“Anak, may sasabihin kami ng papa mo,” bungad ni Mama habang nakaupo kami sa hapag-kainan. Akala ko may masama nang nangyari, pero mas masama pa pala ang balita: ipapakasal daw ako. Sa taong hindi ko kilala. Arranged marriage? Sa panahon ngayon?
Napatingin ako sa papa ko. Tahimik siyang umiinom ng kape. Ako naman, parang gusto ko nang ibato 'yung kutsara sa pader. “Ano po 'yon? Joke ba ‘to?” tanong ko habang pilit kong pinipigilan ang boses ko na hindi sumigaw. Pero hindi sila natawa — seryoso sila. Mula sa serye ng mga business meeting, nakahanap daw sila ng ‘perfect match’ para sa akin.
“Hindi mo pa siya kilala, pero mabait ‘yon. Responsable, may sariling negosyo, at higit sa lahat, mula sa mabuting pamilya,” paliwanag ni Mama. Mabait? Responsable? Eh ano naman kung hindi ko siya mahal? Love nga dapat ang basehan ng kasal, 'di ba?
Bago pa ako makatanggi, nilabas na nila ang picture ng lalaki — si Dermer. Tall, dark, and… mukhang suplado. Pero hindi ako nagpapadala sa itsura. Hindi 'to rom-com! Real life 'to, at hindi ako ready! “May choice pa ba ako?” tanong ko habang pinipigil ang luha.
“Anak, para ito sa future mo,” sabi ni Papa. “Mahal ka namin, at gusto lang naming masigurong mapupunta ka sa taong aalagaan ka.” Napatingin ako sa kanila. Gusto ko silang intindihin, pero parang hindi ko kayang isuko ang kalayaan ko. Lalo na pagdating sa pag-ibig.
Lumipas ang mga araw at hindi ko na naiwasan — ipinakilala na ako kay Dermer. Suplado nga. Tahimik. Pero may aura na parang ang hirap lapitan. “Hi, I’m Lonnie,” tipid kong bati. “Dermer,” sagot niya. Walang ngiti. Okay, good start. Not.
Pagkatapos ng dinner meeting naming apat, umuwi akong tuliro. Hindi ko alam kung matatawa ako o iiyak. Sa isang iglap, parang hindi na ako si Lonnie — parang naging character ako sa isang teleserye. Pero teka, baka nga may plot twist pa ‘to.
Hindi ko man gusto ang simula… pero baka ang puso ko, may ibang plano.
