Ang tunay na pagmamahal, hindi kailanman magiging tanong na takot kang itanong – ito’y nararamdaman mo na sagot na alam mo na.
Binigay mo ang lahat sa kanya. Oras, puso, mga pangarap, pati na ang mga piraso ng iyong sarili na hindi mo ibinibigay sa iba. Inintindi mo siya at naghintay kung ano ang gagawin niya sa mga bagay na ibinigay mo.
Pero iniwan niya lang ito, hindi tinignan.
Hindi ito dahil hindi niya nakita ang halaga. Nakita niya, pero ayaw niyang magsimula ng responsibilidad sa isang bagay na masyado mahalaga at totoong-to-o.
(Ang pagmamahal hindi umiwas sa mga oras na pinakakailangan mo. Lumalapit ito.)
Kung gusto niya, sana ginugol niya ang mga gabi para pakinggan ka, kahit magka-crack ang boses mo sa telepono. Kung gusto niya, sana naaalala niya ang mga bagay na hindi mo akalaing mahalaga – paano ka hindi makakatulog ng walang music, paano mo mahal ang mga libro pero ayaw mo ng endings, at paano mo pinapasan ang mga bagay na hindi mo nasasabi.
Kung gusto niya, hindi mo kailangang paulit-ulit ipaliwanag kung anong kailangan mo, tapos mamaya matutok kang mapansin lang ang katahimikan. Hindi ka magiging nag-aalala kung mahalaga ka ba sa kanya.
Pero hindi niya ginawa. At yun ang sagot na hindi mo gustong tanggapin.
