Ang kwento ko ay tungkol sa relasyon ko ngayon. Ako ay 24 years old at ang boyfriend ko ay 32 years old. Mahigit isang taon at limang buwan na kaming magkasama, at sa loob ng walong buwan ay live-in na kami sa townhouse ng Tita niya. Sa maliit na kwarto kami nakatira sa second floor, at mula noon ako na halos ang sumasagot sa karamihan ng gastos.
Ako ang nagbabayad ng kuryente (₱1,500 kada buwan), Wi-Fi (₱1,000 kada buwan), pati na rin halos lahat ng grocery linggu-linggo na minsan umaabot ng ₱2,000 – ₱3,000. Oo, paminsan-minsan tumutulong ang Tita niya sa bigas at ulam, pero sa totoo lang ako talaga ang bumubuhat sa halos lahat. Simula pa noong Hunyo, wala pa siyang stable na trabaho at puro freelance-freelance lang. Kaya tuwing lalabas kami, ako rin ang laging sagot sa pagkain, gala, at kahit simpleng kailangan namin.
Kagabi, anniversary namin. Galing ako sa closing shift at sobrang pagod. Ang gusto ko lang ay yakap at cuddle kasi wala na akong lakas para sa kung ano pa. Pero siya, nagpumilit at nagmakaawa na kahit “sandali lang.” Sa huli, pumayag ako kahit ayoko. Ang masakit, hindi pa tumagal ng 8 minutes, tapos na siya. Kinuha agad niya ang phone niya at hindi man lang ako tinignan kung okay ba ako. Doon ako nagalit at nasaktan, kaya nasampal ko siya sa braso. Hindi dahil gusto ko siyang saktan, kundi dahil sa frustration at sa pakiramdam na hindi niya ako iniintindi.
Kinabukasan, nag-away kami nang malala. Sinabi niya na sinaktan ko raw siya at binato ako ng masasakit na salita tulad ng, “Nakikitira ka lang sa bahay ng Tita ko, kapal ng mukha mo.” Dinagdagan pa niya na kung ayaw ko raw sa setup namin, lumipat na lang ako. Sobrang sakit marinig dahil alam kong halos ako ang gumagastos at nagbubuhay sa amin. Kung susumahin lahat, ako na ang gumagastos ng mahigit ₱8,000 – ₱10,000 kada buwan para lang makatawid kami.
Ngayon, nandito ako sa work pero hindi ko alam kung uuwi pa ba ako o hindi. Gusto kong umuwi kasi andoon lahat ng gamit ko at mahal ko pa rin siya. Pero at the same time, ramdam ko na ako ang lagi nag-susacrifice at laging gumagastos para sa relasyon na ito. Siya naman, madaling magalit, tapos ako pa ang pinalalabas na mali.
Mahal ko siya, pero napapagod na ako. Hindi ko alam kung sapat pa ba ang pagmamahal ko para ituloy ito, lalo na kung ako lang ang lumalaban at siya hindi gumagawa ng paraan para maayos ang sitwasyon namin. Ang hirap kasi kapag mahal mo ang tao, gusto mo siyang intindihin, pero kapag paulit-ulit na ikaw lang ang nagbabayad, ikaw lang ang nagbibigay effort, at ikaw pa ang nasasaktan, darating yung oras na mapapatanong ka: worth it pa ba?
