Ang pagiging bagong ina ay mas mahirap kaysa sa iniisip ng karamihan. Ako ay 25, at first-time mom, kasama ang partner ko na 27. Pareho kaming excited sa bagong yugto ng buhay namin, pero dalawa lang kami sa unang dalawang linggo—at dun nagsimula ang tunay na pagsubok.
Dalawang linggo matapos naming dalhin ang baby sa bahay, nagdesisyon ang partner ko na umuwi sa probinsya para sa 4-day family reunion. Sabi niya, “Quick break lang, magbibigay ako ng updates kada oras.” Ngunit sa katotohanan, madalas ay simpleng “delivered” lang ang chat na nakikita ko. Wala siyang pakialam sa kung paano ko hinaharap ang gabi, ang pagpapakain sa baby, ang pag-burp, at ang mabilisang paligo sa 3AM habang tulog ang baby.
Hindi ko maipaliwanag ang pakiramdam— bawat gabi na wala siya, parang ako lang ang nag-iisang nanay sa mundo. Parang single parent na ako kahit nandiyan siya sa isip ko. Ang mga simpleng gawain na dati ay sabay naming ginagawa, ngayon ay nakasalalay lang sa akin. Ang bawat halik sa baby, bawat pagtulog, bawat pagod, ay naramdaman ko mag-isa.
Pagbalik niya, dala lang niya ay keychain. Hindi ko maipaliwanag ang disappointment. Hindi ko kailangan ang pasalubong—kailangan ko lang ang tulong, ang presensya, ang pag-involve. Sabi ko sa kanya, gusto ko ng alternate night shifts at walang out-of-town trips habang hindi pa umabot ng tatlong buwan ang baby, maliban kung sabay naming pupuntahan.
Kung hindi niya kayang gawin iyon, plano kong lumipat muna sa ate ko para makapagpahinga at magkaroon ng support system. Kailangan ko ring makasigurado na may updates ako sa baby habang wala siya. Hindi ako galit sa pagiging tatay niya… galit ako sa pagiging mag-isa ko.
Hindi ko alam kung valid ba ang nararamdaman ko. Hindi ko alam kung selfish ba ako o natural lang ito bilang nanay na umaasa sa partner sa ganitong yugto. Ngunit ang totoo, pagod na pagod na ako—emotional at pisikal. Sana maintindihan niya na ang pag-aalaga sa isang bagong silang na baby ay hindi biro, at hindi lang ito tungkol sa material na bagay kundi sa oras at presensya.
Siguro, ito ang aking paraan ng confession: Oo, mag-isa ako ngayon, at oo, hirap na hirap ako. Pero hindi ito kahinaan. Ito ay totoo. At sa totoo lang, kailangan ko lang ng tulong, pang-unawa, at kaunting presensya.
