Ang totoo, hirap na hirap na ako. Anim na taon na kaming kasal ng mister ko at halos isang dekada na rin kaming magkasama bilang magkasintahan. Katulad ng ibang mag-asawa, dumadaan kami sa mga pagsubok—pero sa kaso namin, mas madalas dahil kay mister. Mahilig siya sa bisyo, sa sugal, at basketball kaya madalas wala na siyang oras para sa akin. Wala pa kaming anak at ilang beses na rin kaming nagsubok, pero hindi pa ibinibigay sa amin ni God.
Umabot sa punto na naging sobrang higpit ako sa kanya. Aminado ako, insecure ako dahil alam kong chick magnet siya. Gwapo, charismatic, at matangkad—kaya madaling lapitan ng babae. Lately, nahuli ko siyang may relasyon sa katrabaho niya. Ang sakit dahil ilang buwan na pala itong nangyayari nang hindi ko alam. Kinausap ko silang dalawa, nakiusap na tigilan, pero hindi sila tumigil.
Dahil dito, bilang legal na asawa, nag-file ako ng administrative case laban kay mister at sa babae. Galit na galit siya sa akin dahil doon. Pero mas matindi pa ang sakit nang malaman ko na hindi lang pala iisang babae ang niloko niya. Madami pa. Parang ako ang naging sacrificial lamb sa lahat ng karelasyon niya.
Nagdesisyon akong mag-file ng desistance kasi nagmamakaawa si mister na bawiin ko ang kaso. Umiiyak siya at sinasabing gusto pa niyang magkaayos kami. Bilang asawa na mahal na mahal siya, napaniwala niya ako. Pero sabi ng abogado, hindi na puwede bawiin ang kaso, kaya lalo siyang nagalit sa akin. Ang masakit, ako na ang nagdurusa kahit siya ang nagloko.
Mahal na mahal ko pa rin siya. Gusto ko pa ring makipag-reconcile kahit alam kong niloko niya ako nang paulit-ulit. Halos trophy wife na nga ang turing niya sa akin, pero bakit nagagawa niya pa ring manloko? Hindi ko na alam kung ipaglalaban ko pa ang kasal namin o tuluyan na akong bibitaw. Ang hirap tanggapin na kahit anong gawin ko, ako pa rin ang humahabol, ako pa rin ang nagmamakaawa.
Ito ang bigat ng puso ko ngayon. Kinasuhan ko siya dahil sa pagtataksil, pero sa dulo ako pa rin ang naguguluhan kung mahal pa ba niya ako.
