Ako si Frida, 31 taong gulang. Aminado ako, hindi ako kagandahan. Sa totoo lang, pakiramdam ko pangit ako, at marahil iyon ang dahilan kung bakit natakot akong walang lalaking mamahalin ako. Habang tumatagal, dumadagdag ang kaba sa dibdib ko. Lahat ng kaibigan ko may asawa na, ako lang ang wala.
Pero kahit kulang ako sa ganda, swerte naman ako sa negosyo. Isa akong real estate broker at doon ako umasenso. Unti-unti, nakabili ako ng maraming lupa, nakapagpatayo ng mansion, at umabot sa puntong milyonarya na ako. Akala ko, kapag naabot ko na ang ganitong estado, darating na rin ang lalaking para sa akin.
At dumating nga siya. Guwapo, bata ng walong taon, at parang perpekto sa paningin ko. Nanligaw siya at hindi ko na pinakawalan. Hindi ko na inisip kung ano ang dahilan niya. Ang nasa isip ko lang: “Ito na! May magmamahal na rin sa akin.” Kaya agad kaming nagpakasal.
Pero pagkatapos ng kasal, doon ko nakita ang totoo. Iresponsable siya sa pera. Ang laman ng joint account namin, biglang nauubos. Isang araw, nagulat na lang ako—naibenta niya ang isa naming luxury car nang hindi ako sinabihan. Parang gumuho ang mundo ko. Hindi ko alam kung dahil ba sa pagmamahal ko o sa takot kong maiwan na naman, kaya tiniis ko siya sa umpisa. Pero habang tumatagal, mas lalo kong nakikita na pera lang pala ang habol niya.
Ngayon, nagsisisi ako. Iniisip ko kung tama bang ipa-annul ang kasal. Pero bago ko gawin iyon, susubukan ko muna siyang kausapin. Kung magbabago siya, mas mabuti. Pero kung hindi, kailangan kong protektahan ang pinaghirapan ko. Ayokong masayang ang lahat ng taon ng pawis at pagod para lang sa maling tao.
Mga natutunan ko: Huwag hayaan ang takot magdikta ng desisyon. Huwag mong isipin na dahil kulang ka sa ganda, wala nang lalaki ang tatanggap sa ’yo. Sa huli, hindi hitsura ang basehan ng tunay na pagmamahal. At higit sa lahat, huwag mong hayaang gamitin ka ng kahit sino kapalit ng tinatawag nilang “pag-ibig.”
