Hi, gusto ko lang maglabas ng saloobin. Hindi ko alam kung tatawanan ko na lang o iiyak ako sa sitwasyon ko ngayon. Ilang buwan na lang ang hinihintay namin para sa due date ng utang na kinuha ko—at hanggang ngayon, wala pa rin akong maayos na pambayad.
Ganito kasi ‘yon… Ako at ang girlfriend ko, matagal nang magkasama at may dalawang anak na rin. Finally, nagdesisyon kaming magpakasal. Siyempre, gusto ko rin naman siyang mapasaya. Kaya nang sabihin niyang gusto niya ng engrandeng kasal, parang automatic na lang akong pumayag. Sabi niya, minsan lang naman daw ito mangyari. Gusto raw niya ‘yung memorable, ‘yung parang sa pelikula.
Kaya ayun, naghanap ako ng paraan. Ayoko siyang mabigo. Ayoko ring mapahiya. Sa totoo lang, wala talaga akong sapat na ipon para sa grandeng kasal. Pero para sa kanya, pinasok ko ang isang malaking utang—P500,000 sa isang kakilala. Para masiguradong makuha ko ang loan, iprenda ko pa ‘yung bahay na naipundar ko noon pa. Oo, 'yung bahay na nagkakahalaga ng P1.6 milyon. Bahay na sana'y magiging tahanan naming mag-anak habang buhay.
Ngayon, dalawang buwan na lang ang palugit ko. Wala pa akong pambayad. Nai-stress ako araw-araw. Lalo na’t baka mawala pa ang bahay. Ang sakit isipin na matapos ang isang araw ng engrandeng kasal, ito ang kapalit—takot, kaba, at sobrang pressure. Hindi ko na rin masabi sa asawa ko kasi ayokong mag-away kami. Pero sa totoo lang, gusto ko siyang tanungin: Worth it ba talaga?
Hindi ko siya sinisisi, pero sana naisip din niya ang future namin. Kung pumayag lang sana siya sa simpleng kasal, wala sanang ganitong problema. Okay lang naman ang kasal na simple basta masaya, hindi ba? Hindi naman sukatan ng pagmamahal kung gaano kalaki ang gastos. Pero dahil gusto ko siyang mapasaya, isinugal ko lahat. Pati bahay namin, halos mawala na.
Ngayon, iniisip ko na lang kung anong pwedeng gawin. Gusto kong lumaban, ayokong basta na lang sumuko. May mga gabi na hindi ako makatulog kakaisip kung saan kami titira kapag nawala ang bahay. Pero kailangan kong maging matatag para sa pamilya ko. Lalo na sa dalawang anak namin. Ayokong makita silang mahirapan dahil sa desisyon kong hindi ko muna pinag-isipan.
Kaya sa mga nagbabalak magpakasal, sana makatulong ito bilang aral. Hindi masama ang mangarap ng magandang kasal, pero mas mahalaga ang buhay pagkatapos ng kasal. Isang araw lang ang kasal, pero panghabambuhay ang mga obligasyon. Sana, mas piliin natin ang practical at makataong desisyon.
Para sa akin ngayon, hindi ko alam kung happy ending ba ito o lesson learned lang talaga. Pero isa lang ang sigurado: gagawin ko ang lahat para hindi mawala ang tahanan ng pamilya ko. At kung kailangan kong magsimula ulit, gagawin ko—ng may mas matibay na plano at mas bukas na pag-uusap sa asawa ko.
