Ako si Jeng, 29 years old. Isa akong simpleng babae na may simpleng pangarap—makapunta sa Amerika kasama ang taong mahal ko. Gusto naming magsimula ng panibagong buhay doon: magtrabaho, mag-ipon, at eventually bumuo ng pamilya.
Pero hindi ganoon kadali ang lahat. Dalawang beses na kaming nag-apply ng visa, at dalawang beses din kaming nabigo. Ramdam ko pa rin ang kaba tuwing ini-interview kami ng consul, at ang sakit tuwing naririnig namin ang salitang "denied."
Doon nagsimula ang mga hindi inaasahang ideya.
Isang gabi, habang nag-uusap kami, biglang nabanggit ng boyfriend ko na may kaibigan daw ang ate niya sa US—isang biyuda na handang magpakasal sa kanya. Legal daw ito sa papel, pero peke sa damdamin. Kapalit? U.S. citizenship.
Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko noon. Natawa ako sa una. Pero habang nililinaw niya na posibleng totoo ang offer, unti-unti akong natahimik.
“Temporary lang,” sabi niya. “Pag nakuha ko na ang citizenship, tayo pa rin.”
Napaisip ako. Ganoon ba kadali sa kanya na ikompromiso ang relasyon namin? Ganoon ba kadaling gawing negosyo ang kasal?
Habang siya ay mas lalong na-eexcite sa plano, ako naman ay mas lalong naguguluhan. Paano kung mahulog ang loob niya sa babae? Paano kung matagalan ang proseso? Paano kung mabisto kami ng immigration?
Pinilit ko siyang intindihin. Gusto niya lang matupad ang mga pangarap namin. Pero hindi ko maiwasang masaktan. Hindi ba't mas maganda kung sabay naming harapin ang proseso, kahit matagal, kahit mahirap—kaysa gumawa ng paraan na kapalit ay dangal at relasyon?
Lalo akong nalito nang nagpadala ang biyuda ng mensahe. Nagpapakilala. Mabait siya. May kondisyon lang: walang emotional attachment, at dapat pumayag ako.
Kinagabihan, hindi ako makatulog. Ang boyfriend ko, tahimik lang. Sabi niya, “Para rin naman ‘to sa atin, diba?”
Pero ang tanong ko: Para sa atin nga ba, kung hindi na ako sigurado kung anong klaseng relasyon ang meron kami?
