Ako si Mia. Hindi ko alam kung saan magsisimula, pero gusto ko lang mailabas lahat ng bigat na ito sa dibdib ko. Mahal na mahal ko ang boyfriend kong si Adrian. Sa totoo lang, siya ang unang taong minahal ko nang ganito kalalim. Kapag kasama ko siya, pakiramdam ko buo ako—parang wala akong ibang kailangan.
Pero nitong mga huling buwan, may mga pumasok na duda sa isip ko. Hindi dahil may ginawa siyang mali, kundi dahil sa mga sinasabi ng mga kaibigan ko. Sabi nila, baka raw hindi ako ang tunay na mahal niya. May ilan pa ngang nagsabi na baka lalaki raw talaga ang gusto niya. Noong una, natawa lang ako. Ang sabi ko pa, “Grabe kayo, ang babaw naman ng basehan niyo.” Pero habang paulit-ulit nila itong binabanggit, unti-unti akong kinain ng tanong na, “Paano kung totoo?”
Alam kong hindi maganda ang palaging nagdududa, pero tao lang ako. May mga gabi na hindi ako makatulog kakaisip. Minsan, naiiyak ako nang hindi niya alam. Iniisip ko kung lahat ba ng pinagsamahan namin, totoo. Kung yung mga yakap niya, totoo. Kung yung mga pangako niyang hindi niya ako iiwan, may laman o salita lang.
Pero sa kabila ng lahat, may bahagi sa puso ko na naniniwala pa rin sa kanya. Kasi ramdam ko naman ang pagmamahal niya. Ramdam ko tuwing tinitingnan niya ako, tuwing inaabot niya ang kamay ko kapag malungkot ako, tuwing niyayakap niya ako sa gitna ng katahimikan.
Siguro, kaya ko ito sinusulat kasi gusto kong unahin ang sarili kong boses. Gusto kong tanungin ang sarili ko: Ano ba ang mas mahalaga—ang sinasabi ng iba o ang nararamdaman ko tuwing kasama siya?
Hindi ko sinasabing isasara ko ang tenga ko sa lahat ng payo. Mahalaga rin na maging bukas ako sa posibilidad na baka may bagay akong hindi pa nakikita. Pero sa ngayon, mas pipiliin ko muna na makipag-usap sa kanya nang tapat. Hindi ko balak magtalo o manumbat. Gusto ko lang ipaliwanag kung bakit ako naguguluhan, kung bakit ako natatakot. Gusto kong marinig mula sa kanya kung saan kami nakatayo.
Kung sakaling may katotohanan ang mga sinabi ng iba, alam ko masasaktan ako. Pero alam ko rin na hindi katapusan ng mundo kapag nasaktan ka. Minsan, kailangan mo ring hayaan ang sarili mong masaktan para matuto.
At kung sakali namang mali ang mga hinala ng iba, mas magiging matatag kami dahil napagdaanan namin ito nang magkasama. Ang relasyon ay hindi lang puro kilig at saya. May mga araw talaga na puno ng tanong, puno ng kaba, pero mahalaga na piliin niyo pa rin ang isa’t isa.
Sa ngayon, yun ang plano ko—makipag-usap nang bukas, pakinggan siya nang walang panghuhusga, at pakinggan din ang sarili ko.
Hindi ko alam kung anong mangyayari, pero ang alam ko, deserve ko ang pagmamahal na totoo, klaro, at walang itinatagong dahilan. At sana, yun din ang mahanap ko, saan man humantong ang usapan namin ni Adrian.
