Ang pangalan ko ay Winnie, 40 anyos, at nananatiling dalaga. Isa akong ulila. Bata pa lang ako, nawala na sa akin ang aking mga magulang. Sa hirap ng buhay, ang tiya at tiyuhin ko na lang ang naging pamilya ko. Sila ang tumayong magulang ko—nagpaaral sa kolehiyo, nagpakain, nag-alaga. Lalo na si Tiyo, palagi siyang nandiyan para sa akin.
Mahal na mahal ako ng mag-asawang tiya at tiyo ko. Hindi man ako anak sa dugo, pinaramdam nilang isa akong tunay na anak. Pero nang pumanaw si Tiya, isang malaking dagok ito sa buhay naming dalawa. Ako, bilang pamangkin na halos anak na rin. At si Tiyo, na nawalan ng kabiyak.
Simula noon, hindi ko na iniwan si Tiyo. Inalagaan ko siya. Sa mga panahong iyon, hindi ko namalayang wala pala akong oras para magmahal ng iba. Wala akong naging boyfriend. Dumaan ang mga taon, at eto na ako ngayon—isang matandang dalaga.
Hanggang sa isang araw, nagulat ako sa sinabi ni Tiyo. Sa edad niyang 70, inamin niya na gusto niya akong pakasalan. Sabi niya, mahal daw niya ako. Isa pa, wala raw siyang anak o mapag-iiwanan ng kanyang kayamanan. At kung tutuusin, wala naman daw masama dahil wala kaming relasyon sa dugo.
Nabigla ako. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Awa ba ito? Utang na loob ba? O may nararamdaman din akong kakaiba para sa kanya?
Sinabi rin ni Tiyo na wala na siyang kakayahang makipagtalik. Ako naman, nasa menopause na. Kaya kung sakali man, hindi ito kasal para magkaanak o para sa pisikal na relasyon. Gusto lang daw niyang may kasama sa pagtanda. May kayakap. May kausap. May nag-aalaga.
Pero alam kong hindi ganun kasimple ‘yon.
Iniisip ko rin ang sasabihin ng ibang tao. Paano na ang mga kamag-anak namin? Paano kung sabihin nilang pera lang ang habol ko? Paano kung sabihin nilang masama o kahiya-hiya ang ganitong relasyon? Lalo na’t tumayong parang tatay na rin sa akin si Tiyo.
Pero sa kabilang banda, wala ba akong karapatang maging masaya? Kung tutuusin, maraming taong nagpapakasal hindi lang dahil sa pag-ibig kundi dahil sa pagkakaibigan, respeto, at pangangailangan ng kasama sa buhay.
Hindi ko maitanggi—malaki ang utang na loob ko kay Tiyo. Kung hindi dahil sa kanya, baka hindi ako nakapagtapos ng pag-aaral. Hindi ako makakatayo sa sarili ko ngayon. Pero higit sa lahat, mabuti siyang tao. Hindi niya ako pinilit. Hindi siya humiling. Nagpahayag lang siya ng nararamdaman.
Kaya ngayon, nasa akin ang desisyon. Tama ba na suklian ko ang lahat ng kabutihang ibinigay niya sa pamamagitan ng pagsasama habang buhay? Kahit hindi kami tradisyonal na mag-asawa, kahit wala kaming anak, kahit usap-usapan pa kami ng iba—kung pareho naman kaming masaya at kontento, kailangan ba talaga naming patunayan pa sa iba?
