Sa una, akala ko’y siya na—si Austin, isang mabait, tahimik na lalaking biyudo na tapat sa pagpapalaki ng kanyang anak na si Willow. Nakilala ko siya sa isang housewarming party. May lungkot sa mata niya na tila ba may pinagdadaanan, pero nandoon din ang lambing at malasakit.
“Noong dalawang taon na ang nakalipas, namatay ang asawa ko sa aksidente sa kotse. Kami na lang ng anak ko ngayon,” sabi niya habang hawak ang baso ng alak.
Sa loob ng anim na buwan naming relasyon, ipinakilala niya ako kay Willow—isang tahimik na 14-anyos na dalagita. Lagi siyang maayos makipag-usap pero parang laging may gustong itago. Hindi siya nagtatagal sa sala, palaging tila hindi komportable.
Isang Sabado ng umaga matapos ang kaarawan ni Austin, habang nagkakape ako, may narinig akong mahina mula sa sala:
“Sorry, Ma. Alam mong birthday niya kahapon. Hindi ako nakapunta. Tatawagan na lang kita mamaya.”
Tumigil ako. Ma?
Paglapit ko kay Willow, sinubukan niyang itanggi. “Ah, kaibigan ko lang ‘yun. Joke lang ‘yung tawagan namin ng ‘Mom’.”
Pero nang makita niya sa mukha ko na hindi ako naniniwala, bumulong siya, “Sa basement na lang tayo mag-usap.”
Sa malamig at tahimik na basement, doon niya sinabi ang katotohanan.
“Buhay pa ang mama ko.”
Parang umikot ang mundo ko. “Pero akala ko ba...?”
“Pinaniwala niya ang lahat na patay na si Mama. Pero ang totoo, tumakas siya kay Daddy.”
Ikinuwento ni Willow na naging kontrolado si Austin—na sinubukan niyang kontrolin kahit si Mama kahit tapos na sila. Kaya nang magkaroon ng aksidente at hindi nahanap ang katawan ng ina niya, nagtago na lang ito at bumuo ng bagong buhay.
“Linggo-linggo ko siyang nakikita,” sabi ni Willow. “Pero pag nalaman ni Daddy, baka sirain niya ulit ang buhay niya.”
Doon ko napagtanto—baka hindi nga ako ang una niyang pinaghigpitan. Ang mga sweet text, ang biglaang galit kapag hindi ko agad nasasagot, at ang mga tanong tuwing lalabas ako mag-isa—akala ko noon, pagmamahal. Pero baka kontrol.
Kaya sinubukan kong sabihin: “Kailangan ko ng konting space.”
Tumango siya, pero nakita ko sa mata niya ang biglaang lamig. Kinabukasan, tuloy-tuloy ang text. Tapos nakita ko siya sa labas ng opisina—may dalang bulaklak, ngiting pilit, at mga mata na nangungulit ng kasiguraduhan.
Pero nang makita ko siya uli sa labas ng apartment ko, wala na siyang dalang bulaklak—ngunit nandoon ang presensya niyang mabigat, parang banta.
“Austin, hindi ito tama. Kailangan mo nang umalis.”
Pagkatapos noon, tumawag ako sa kaibigan kong si Mark, isang pulis. Sumama siya sa akin hanggang sa muli kong makita si Austin sa labas ng opisina. Doon niya siya hinarap.
“Itigil mo na ito. Kapag nagpatuloy ka, may legal consequences.”
Umalis si Austin, pero ang titig niya sa akin—matulis, puno ng galit—ay parang tatak sa isipan ko.
Lumipat ako pansamantala sa bahay ng kaibigan ko. Sa katahimikan ng gabi, naisip ko si Willow at ang mama niya—dalawang babae na nagtangkang mabuhay muli.
At ngayon, ako naman ang kailangang magsimula ulit. Hindi lang para takasan ang nakaraan—kundi para mabawi ang sarili kong katahimikan.
