Ako si Eloise. Matagal na akong nag-iisa sa pag-angat ng buhay kasama ang anim na taong gulang kong anak na si Isla. Maliit lang ang bahay namin at mahirap ang buhay, pero ginagawa ko ang lahat para sa kanya.
Araw-araw, gigising ako ng maaga para ihanda ang kanyang almusal — kadalasan toast lang na may konting jam, o kaya cereal kapag nagmamadali kami.
“Mom, dagdagan mo naman ang jam ko ngayon,” hiling ni Isla isang umaga.
“Konti lang ha, para may pang-bukas din tayo,” sagot ko habang hinahaplos ang kanyang ulo.
Pagkatapos ihatid si Isla sa paaralan, diretso na ako sa trabaho. Mahirap at nakakapagod, pero kailangang-kailangan para sa amin.
Tuwing gabi naman, kapag nakakauwi na kami, simple lang ang hapunan namin—pasta o scrambled eggs lang. Pagkatapos, naglalaro kami ni Isla sa sala; ang saya ng kanyang halakhak na nagpapagaan ng loob ko kahit ilang problema ang bumabalot.
Pero sa kabila ng dalawang trabaho, hirap pa rin kaming maka-survive. Palaging dumadami ang bayarin, at minsan, tila di ko na kaya.
Isang gabi, habang tinitingnan ko ang isa pang bill na sobrang laki ng halaga, nagulat ako nang biglang pumasok si Margaret, ang step-aunt ko at halos siya na lang ang natitirang pamilya ko.
“Eloise, mukhang pagod na pagod ka,” bungad niya, habang pinagmamasdan ang kalat sa sala at mga labada sa sulok.
“Kung sumunod ka lang sa mga payo ko noon, hindi ka sana nanggigipit ngayon,” dagdag pa niya na parang guro sa klase.
Pinilit kong ngumiti at ngumiti. “Ginagawa ko ang lahat ng makakaya ko, Margaret.”
“Tandaan mo, para kay Isla ang lahat ng ito. Kailangan niya ng matatag na buhay,” paalala niya habang pilit kong tinatago ang inis.
“Pwede ko bang hawakan ang bahay? Siyempre, kailangan lang na pirmahan mo ang mga papeles,” dagdag pa niya na hindi na maitago ang hangaring makuha ang bahay namin.
Alam ko na ang ibig sabihin niyan — gusto niyang makuha ang aming tahanan.
Isang araw, habang abala sa trabaho, naisipan kong magrenta ng kuwarto para makatulong sa bayarin. Dinala ako ng kapalaran kay Marco, isang estranghero na may mabuting ngiti at tila may kwento rin ng hirap sa buhay.
Sa simula, naging maayos ang lahat. Si Marco ay tahimik, hindi nakakagulo, at parang maaasahan.
Ngunit habang tumatagal, napansin ko na madalas siyang naglalakad nang malalim ang iniisip. Minsan ay napapailing siya, na parang may pinagdadaanan.
Isang gabi, nang hindi ko na matiis ang kuryosidad, nilapitan ko siya.
“Marco, okay ka lang ba? Parang may pinapanagot kang mabigat.”
Napailing siya. “May mga bagay lang talaga sa buhay na hindi madaling harapin. Pero salamat sa pag-aalala, Eloise.”
Makalipas ang ilang linggo, nagkataong nakita ko si Margaret na nakikipag-usap kay Marco sa labas ng bahay. Hindi ko maintindihan kung bakit sila nag-uusap ng ganoon.
Nagtanong ako sa sarili ko: Ano ba talaga ang koneksyon nila?
Hindi ko na napigilan ang sarili kong tanungin si Marco nang diretso.
“Marco, sino ba si Margaret sa buhay mo?”
Napabuntong-hininga siya bago sumagot. “Siya ang ina ko.”
Nabigla ako. “Hindi mo sinabi sa akin na may pamilya ka pala.”
“Opo, matagal na kaming hindi nagkikita ni Margaret. Marami siyang dapat ayusin sa sarili niya,” sagot niya.
Hindi ko alam kung bakit, pero parang gusto kong tulungan si Marco. Sa mga sandaling iyon, parang nawala ang bigat ng mundo ko.
Makalipas ang ilang buwan, unti-unting nagbago si Margaret. Hindi na siya matapang o mapanghusga. Nakita ko na ginusto niya ring ayusin ang relasyon namin ni Marco, pati na rin ang buhay namin ni Isla.
Sa huli, natutunan ko na ang buhay ay puno ng sorpresa. Hindi lahat ng estranghero ay kaaway, at minsan, ang mga taong inaakala mong kalaban mo ay maaaring maging daan para sa pagbabago.
Ngayon, hindi lang kami basta magkakakilala ni Marco—tulad na kami ng pamilya.
At ang bahay na dati ay puno ng problema at pag-aalala, ngayon ay punong-puno ng pag-asa at pagmamahal.
