Ang araw ng kasal ko ang pinakainaasam ko mula pagkabata. Sa wakas, ako at si Enzo—ang lalaking mahal ko nang buong puso—ay magsasama habang buhay. Simple lang ang pangarap ko: isang masayang araw kasama ang pamilya at mga tunay na kaibigan. Pero isang linggo bago ang kasal, may pasabog ang kapatid kong si Lia.
“Ikakasal din ako sa araw ng kasal mo,” sabi niya, walang pag-aalinlangan habang ngumunguya ng prutas sa harap ng aming nanay.
Napakunot-noo ako. “Ano’ng ibig mong sabihin? Pareho tayong ikakasal sa iisang araw?”
Tumango siya, parang wala lang. “Oo. Kailangan naming i-book ang venue agad, eh. At… di ba, nakakatuwang sabay tayo? Twins forever.”
Pero hindi kami kambal. Siya ang bunso, at ako ang panganay. Mula pagkabata, palaging gusto ni Lia ang kung anong meron ako. Nang nag-aral ako ng piano, nag-enroll din siya. Nang nagka-boyfriend ako, sinubukan niyang akitin ito. Pero akala ko, sa pag-ibig at kasal, hindi na siya aabot ng gano’n.
Ang masakit? Ginamit niya ang parehong motif ng kasal ko—rustic garden theme, dusty rose at sage green ang kulay, pati ang supplier, kinopya. Sa sobrang kapareho, akala ng iba ay double wedding ito. Hindi ko alam kung maiiyak ako o matatawa. Pero si Enzo, hinawakan ang kamay ko at bumulong, "Walang pwedeng sumapaw sa araw natin. Tayo 'to."
Habang palapit nang palapit ang petsa, kumalat ang balita. Lahat ng kamag-anak, nalito. Alin ang pupuntahan nila? Hindi ba’t masyado nang halata ang intensyon ni Lia?
Sa araw ng kasal, pinili ng karamihan na pumunta sa venue namin. Ang simbahan ay puno ng bulaklak, ang araw ay maaliwalas, at ang pagmamahal namin ni Enzo ay mas matatag pa sa kahit anong pagsubok. Si Lia? Ikinasal pa rin, pero mukhang mas marami ang food servers kaysa sa bisita.
Pagkatapos ng kasal, lumapit si Lia sa akin habang hawak ang kanyang bouquet. “Masaya ka ba?” tanong niya, pero may halong lungkot sa tono.
Tiningnan ko siya ng diretso. “Oo. Kasi hindi ito laban. Hindi ito paligsahan. At kahit kailan, ang pagmamahalan ay hindi sinusukat sa kung sino ang nauuna o mas bongga. Ang mahalaga, totoo.”
Napayuko siya. Siguro, sa wakas, na-realize niyang hindi niya kailangang makipagkumpitensya para mahalin.
