Isang ina, 47 taong gulang, ang nagdesisyong tapusin ang sakit ng buhay nang mawala ang kanyang anak na si Esteban, isang batang may autism. Bago niya ito ginawa, sumulat siya ng liham sa kanyang asawa na si Fernando Cuello. Sa liham, inilabas niya lahat ng nararamdaman — ang pagod, lungkot, at ang dami ng pag-iisa.
Sabi niya, “Ngayon, makakapamuhay ka na nang malaya. Hindi mo na kailangang maglakbay pa. Ang hiling lang namin ay isang yakap para kay Esteban at sa akin, isang halik sa umaga bago ka umalis. Hindi kami humihingi ng marami… Hindi kami magmamakaawa. Mananatili kaming alaala mo habang buhay.”
Simple lang ang gusto niya: presensya, malasakit, at kaunting pagmamahal. Ngunit dahil sa kawalan ng suporta, siya ay naubos ng bigat ng lahat. Marami pang mga ina ang tahimik na lumalaban araw-araw — walang tulong, walang pahinga, at walang kasama.
Kung may kilala kang pagod, tahimik, o tila nag-iisa, tanungin mo sila, yakapin mo, at pakinggan. Minsan, sapat na ang isang maliit na kilos para magbigay pag-asa at buhay.
