Hindi ko akalaing darating ang araw na iibig ako sa isang single mom. Sa simula, hindi ko alam kung paano haharapin ang sitwasyon. May takot sa puso ko—takot na baka hindi ko kayanin ang bigat ng responsibilidad na kasama nito. Pero habang kilala ko siya at ang anak niya, unti-unting nawala ang aking pangamba.
Sa bawat kwento niya tungkol sa buhay niya bilang ina, ramdam ko ang hirap at sakripisyo na kanyang dinadala araw-araw. Hindi biro ang mag-isa sa pagpapalaki ng anak, lalo na kung puno pa ng pagsubok ang daan. Pero sa kabila ng lahat, kitang-kita ang kanyang tapang at dedikasyon para sa kanyang anak.
Minsan, nasabi niya sa akin na hindi niya inaasahan na may lalaki pang magmamahal sa kanya at sa anak niya. Ang totoo, hindi ko rin inasahan ang sarili kong damdamin. Pero naramdaman ko na hindi lang siya ang gusto kong mahalin, kundi pati ang buhay niya, kasama ang anak niya.
Hindi naging madali ang lahat. May mga pagkakataong nagdadalawang-isip ako kung karapat-dapat ba akong mahalin nila, lalo na ng bata. May mga gabi rin na iniisip ko kung handa ba akong maging bahagi ng pamilya na may mga komplikasyon at responsibilidad.
Pero sa kabila ng lahat ng pagdududa, napagtanto ko na ang pagmamahal ay higit pa sa mga pagsubok. Ito ay pagtanggap ng buong pagkatao ng isang tao—kasama na ang kanyang nakaraan, kasalukuyan, at mga pangarap para sa hinaharap.
Ang pagiging kasama sila ay nagbigay sa akin ng bagong kahulugan ng pamilya at pagmamahal. Hindi na lang ito tungkol sa akin at sa kanya, kundi sa amin bilang isang yunit na handang magtagumpay sa hirap at saya.
Ngayon, buong tapang kong sinasabi na mahal ko siya, at mahal ko ang anak niya. Handa akong harapin ang lahat ng hamon para sa kanilang dalawa. Sa kanila, natutunan ko ang tunay na kahulugan ng pagmamahal—hindi perpekto, pero totoo at walang kapantay.
