Ang totoo, hindi ko na alam kung saan ako magsisimula. Ako ay 27 years old at may partner din na 27 years old. Akala ko, okay na kami, akala ko masaya at buo ang relasyon namin. Pero bigla kong nalaman na may ibang babae siya. Hindi lang basta fling o trip—mahal na niya ang babae na ’yon. At eto pa ang pinakamasakit: buntis ako ngayon.
Sobrang bigat sa dibdib. Para akong gumuho. Para bang lahat ng plano ko sa buhay, lahat ng pangarap ko para sa pamilya namin, biglang nawala. Hindi ko alam kung saan magsisimula, kung saan pupunta, o kung paano bubuuin muli ang sarili ko. Ang kaya ko lang gawin ngayon ay huminga at magpakatatag para sa baby sa tiyan ko.
Sa pamilya ko, isa lang ang nakakaalam ng nangyari. Sa side naman niya, alam ng lahat at buti na lang hindi nila tinotolerate ang ginawa niya. Pero kahit na ganoon, ramdam ko pa rin ang takot at pangamba. Gusto ko nang makipaghiwalay, pero hindi ko alam kung paano magsisimula. Gusto ko sanang mag-ipon muna bago tuluyang bumitaw, kasi iniisip ko palagi ang kinabukasan ng anak ko.
Nag-usap kami ng partner ko. Sabi namin, aantayin muna naming lumabas ang bata at saka namin titignan kung may chance pang ayusin. Pero habang tumatagal, lalo lang akong nagsisisi. Kasi tuwing naiisip ko na mahal niya ang ibang babae, mas lalo lang akong nasasaktan. Gusto ko nang umalis, gusto ko nang lumayo. Pero natatakot ako. Paano ang anak ko? Kakayanin ko ba na ako lang ang magpalaki? May lakas ba ako para maging nanay at tatay sa parehong oras?
Sinasabi ng mga kaibigan ko na iwan ko na siya. Makipaghiwalay na daw ako. Naiintindihan ko ang punto nila, at siguro tama sila. Pero lagi kong iniisip—paano ang anak ko? Gusto kong ipaglaban siya, gusto kong mabigyan ng maayos na buhay. Pero paano kung bumigay ako? Paano kung mawalan ako ng lakas?
Ngayon, sobrang takot ko na baka pag nanganak ako, tuluyan akong madepress. Natatakot ako na baka mawalan ako ng gana, at walang mag-aalaga sa baby ko. Naiiyak ako tuwing iniisip ko na baka wala akong sapat na lakas para harapin lahat ng ito.
Kaya eto ako, nagsusulat ng confession na ito. Hindi para humingi ng awa, kundi para sana makakuha ng maayos na advice. Hindi ko alam kung paano magsisimula muli, pero ang alam ko lang: gusto kong maging matatag para sa anak ko. Kahit gaano kasakit, kahit gaano kahirap, sana kayanin ko.
