Ang buhay ko ngayon ay puno ng gulo at emosyon. Ako ay 36 anyos at may anak. Kasal pa rin ako sa mister kong 39 anyos, pero hiwalay na kami sa gawa, hindi lang sa papel. Nasa Europa ako ngayon, nagtatrabaho at kumikita nang maganda. Sa wakas, natupad ko ang mga pangarap ko dito—pero kahit maganda ang takbo ng career ko, hindi naging maayos ang buhay may-asawa ko.
Noon pa man, nahihirapan na kami ng mister ko. May trabaho siya, oo, pero hindi sapat. Hindi niya kayang ibigay ang maayos na buhay na gusto ko para sa amin at sa anak namin. Dumating ako sa punto na nawalan na ako ng gana at pakiramdam ko hindi na niya ako kayang intindihin.
Dito sa Europa, nakilala ko ang isang Brit, 41 anyos. Naging magkaibigan kami noong una, pero dahil sa kabaitan at pagiging maalaga niya, unti-unti akong nahulog. Hindi ko alam kung paano nagsimula, pero bigla na lang, lumalabas na kami at nagde-date kahit kasal pa ako. Sa kanya ko naramdaman yung matagal ko nang hinahanap—atensyon, pag-aalaga, at pagmamahal.
Ang problema, ramdam ng mister ko na may nagbabago. Tinanong niya ako diretsahan: “Mahal mo ba siya?” Pero hindi ko masabi ang totoo. Hindi ko maamin dahil natatakot ako. Hanggang sa dumating ang araw na paulit-ulit niya akong kinukulit at gusto niya akong makausap. Sa sobrang pagod ko, tuluyan ko na siyang hindi kinausap. Para bang mas lalo akong nawala ng koneksyon sa kanya.
Lumipas ang ilang buwan at nag-usap din kami sa huli. Napagkasunduan namin na maghiwalay nang maayos. Sabi niya, “Pinalalaya na kita. Hindi na kita pipigilan.” Ang bigat sa dibdib ko, pero sa kabilang banda, may konting gaan kasi matagal ko nang gustong mangyari iyon. Alam kong alam niya ang totoo kahit hindi ko aminin—na may iba na ako at mahal ko na ang bago kong lalaki.
Pero eto ang masakit: sinabi pa rin ng mister ko na kahit hiwalay kami, kukuhanin pa rin niya ako. Ang sabi niya, mas marami pa raw oportunidad kung magkasama pa rin kami, lalo na para sa anak namin. Parang gusto pa rin niyang ipaglaban kami, kahit ramdam ko na hindi na buo ang puso ko para sa kanya.
Ngayon, nandito ako sa gitna ng dalawang mundo. Mahal ko na ang bago kong boyfriend, gusto ko siya, masaya ako kapag kasama ko siya. Pero hindi ko rin kayang tuluyang bitawan ang mister ko—dahil siya pa rin ang kasama ko sa maraming taon, siya ang ama ng anak ko, at parte pa rin siya ng pagkatao ko.
Kaya eto ang confession ko: Mahal ko ang bagong BF ko, pero hindi ko kayang pakawalan ang mister ko. Nahahati ang puso ko, at hindi ko alam kung saan ako lulugar. Nagtatanong ako sa sarili ko gabi-gabi: tama ba ang ginagawa ko? O isa lang ba akong makasarili na gustong makuha ang lahat?
