Ang allowance ko araw-araw ay hindi naman kalakihan. Karaniwan nasa ₱150 hanggang ₱200 lang ang binibigay ng mga magulang ko. Sakto lang sana iyon para sa pamasahe at pagkain sa school. Minsan pa nga, tinatabi ko pa yung sobra para may baon ako sa susunod na araw.
Pero simula nang nagka-girlfriend ako, parang hindi na naging sapat kahit anong diskarte ko. Kapag nagyaya siyang kumain sa labas, kahit simpleng fast food o milk tea lang, ako na agad ang nagbabayad. Kapag may gusto siyang bilhin kahit maliit na bagay lang, kusa na akong nag-o-offer. Ang nasa isip ko noon, “Bilang boyfriend, dapat ako ang gumagastos. Dapat ako ang nagpapasaya.”
Sa una, nakaka-proud at nakaka-excite. Ang sarap sa pakiramdam na makita siyang masaya dahil sa simpleng libre ko. Pero habang tumatagal, doon ko na naramdaman yung bigat. May mga araw na nagugutom ako kasi naubos ko na yung pera sa kanya. May pagkakataon pa na hindi sapat ang pamasahe ko kaya napipilitan akong mangutang sa kaklase. Ang masakit, habang ako ay nahihirapan, hindi niya yata napapansin kung gaano kabigat para sa akin yung sitwasyon.
Naiipit ako sa takot. Takot akong magsabi ng “hindi” kasi baka isipin niyang madamot ako, o baka isipin niya na hindi ko siya mahal. Kaya kahit ramdam kong nauubos na ako—hindi lang sa pera kundi pati sa lakas ng loob—tahimik na lang akong sumusunod sa gusto niya.
Pero habang lumilipas ang panahon, doon ko na-realize na mali pala yung ginagawa ko. Hindi dapat lagi akong ubos para lang siya ay maging masaya. Ang tunay na pagmamahal hindi sinusukat sa dami ng gastos kundi sa respeto at malasakit sa isa’t isa. Kung mahal niya talaga ako, dapat naiintindihan niya na pareho pa kaming estudyante at dapat ay matutong magtipid.
Naisip ko rin na kung hindi ko sisimulang magsabi ng totoo, lalo lang lalaki yung problema. Hindi ko pwedeng hayaang lagi akong gutom, baon sa utang, at walang natitira para sa sarili ko. Kasi kung lagi akong “oo,” baka dumating yung araw na pati puso ko ay maubos na rin.
Ngayon, pinipilit kong buuin ang lakas ng loob para maging honest sa kanya. Sasabihin ko na mahal ko siya, pero hindi ko na kayang laging sagutin ang lahat ng gastos. Mas maganda siguro kung pareho kaming mag-share at mag-adjust, kasi mas matibay ang relasyon kung pareho kayong may effort, hindi lang isa.
Sa huli, natutunan ko na ang pagiging boyfriend ay hindi nasusukat sa dami ng pera na nailalabas, kundi sa kung gaano ka marunong magmahal at magpahalaga. At kung talagang totoo ang pagmamahal niya, hindi niya ako hahayaan na maubos—sa allowance man o sa puso.
