Minsan, kahit mahal mo ang isang tao, may bagay pa rin na paulit-ulit n’yong pinagtatalunan. At sa amin ng asawa kong si Mira—pera ang laging dahilan.
Ako po si Lorenzo, 35-anyos, kasal na ng limang taon kay Mira. Maayos naman ang buhay namin. Nagtatrabaho kami pareho, may isang anak na tatlong taong gulang, at may maliit kaming inuupahang apartment sa Cavite.
Mabait si Mira, masayahin, maalaga sa anak, at masipag din sa trabaho bilang admin staff. Ako naman ay call center agent sa gabi. Maayos kami sa maraming bagay—pero kapag usapan na ng pera, laging nagkakainitan.
Hindi ito dahil sa luho. Hindi siya gastadora sa branded o kung anu-ano. Pero sa totoo lang, wala kaming ipon.
Kada sweldo, parang dumadaan lang sa kamay namin. Grocery, gatas, diaper, bayad sa kuryente, tubig, internet—lahat may dahilan. Pero lagi na lang nauubos.
Isang gabi, habang nagpapatulog ako sa anak namin, napansin ko ang notebook sa ibabaw ng lamesa—yung ginagamit ko sa budgeting. Binuksan ko, at nakita kong ginuhitan niya ang ilang entries. May isinulat siyang:
“Di ba dapat mas mahalaga ang needs ngayon kaysa sa ipon?”
Alam kong si Mira ang sumulat noon.
Doon ko naramdaman ang bigat. Hindi lang pala siya napipikon—nasasaktan siya. Pakiramdam niya, sinisisi ko siya sa kakulangan namin sa pera.
Pero ang gusto ko lang naman talaga ay handa kami kung may emergency.
Paano kung mawalan ako ng trabaho? Paano kung magkasakit ang anak namin?
Sinubukan ko siyang kausapin kinabukasan. Sabi ko, “Hon, baka pwedeng kahit P500 lang per sweldo, itabi natin. Kahit maliit, basta tuloy-tuloy.”
Sabi niya, “Eh paano ‘yung panggastos ngayon? Gusto mo bang tipirin ang anak mo?”
Nasaktan ako. Hindi ko sinabing tipirin namin ang anak namin. Gusto ko lang may mahugot kami kapag may pangyayari.
Simula noon, lumamig ang samahan namin.
May mga araw na halos walang kibuan. Kumakain kami nang sabay pero parang wala kami sa iisang mesa. Nagiging routine ang tampuhan. Kahit gusto ko siyang lambingin, parang may harang na hindi ko maipaliwanag.
Dumating pa sa punto na napikon ako at sinabi ko, “Kung ayaw mong mag-ipon, ikaw ang bahala. Basta ako, gagawa ng sarili kong savings.”
Doon siya umiyak. Sabi niya, “Bakit parang ako lang ang may mali sa lahat ng ito?”
Hindi ko alam kung paano ayusin. Mahal na mahal ko siya, pero paano kung hindi talaga kami magkaintindihan pagdating sa pera?