Ako si Merk, 32 anyos, isang simpleng dance instructor na minsang pinangarap lang ang makalabas sa hirap ng buhay. Sa bawat pagtuturo ko ng ballroom dancing sa mga may edad na babae’t lalaki, ang tanging layunin ko lang noon ay makaraos. Hanggang sa isang gabi, sa isang private class, dumating siya.
Isang 67-anyos na biyuda, elegante, magara, at halatang may kaya sa buhay. Tahimik lang siya noong una, pero palangiti. Sa bawat sayaw namin, unti-unti niya akong nilapitan—hindi lang sa entablado, kundi pati sa personal kong buhay.
Nagulat na lang ako nang i-invite niya kaming mag-lunch sa mansion niya. Ako at ang kaibigan kong co-instructor. Mainit ang pagtanggap niya. Wala siyang anak, walang kasambahay na permanenteng kasama. Tila may kulang sa buhay niya—at kami ang pinunan niya.
Di nagtagal, tinanong niya kung gusto raw ba naming manirahan doon. Sagot daw niya lahat—tirahan, pagkain, allowance, gamit. Ang kapalit? Siya.
Sa gitna ng lahat, pumayag kami. Hindi dahil sa pagmamahal. Kundi dahil sa pangangailangan.
Mula noon, kami ng kaibigan ko ay naging “mga asawa” niya. Isang malaking kama. Isang bahay. Isang babaeng may kayamanan, at dalawang lalaking pilit kinukumbinsi ang sarili na okay lang ang lahat.
Pero habang tumatagal, hindi ko na matiis ang sarili ko. Bawat gabi, pakiramdam ko ay isa akong kasangkapan. Hindi ko na alam kung sino ako. Tuwing nakikita ko ang sarili ko sa salamin, ang dating simpleng lalaking may pangarap ay napalitan ng isang taong ginagawang ginto ang sukatan ng kaligayahan.
Nandidiri na ako. Sa kanya. Sa sitwasyon. Sa sarili ko.
Sinubukan kong lumayo. Lumayo sa kasinungalingan, sa luho, sa kama. Pero tuwing magtatangka ako, umiiyak siya. Sinasabing mahal niya kami pareho. Tila ba kami ang huling parte ng mundong meron siya. At dahil doon, lagi akong natatali pabalik.
Pero hanggang kailan? Hanggang saan ang kaya kong tiisin kapalit ng kaginhawahan? Masaya ba talaga ako, o isa lang akong bihag na tinubos sa gutom?
Ngayon, ito ang lihim kong bitbit araw-araw: na ako, isang lalaking may dangal noon, ay nabuhay sa isang relasyon na hindi ko alam kung may tunay na pagmamahal—o purong takot lang mawalan.
Humihingi ako ng tawad, hindi lang sa kanya, kundi lalo na sa sarili ko.
