Hi guys. Itago niyo na lang ako sa pangalang Lara. Gusto ko lang ilabas 'to—hindi para humingi ng awa, kundi para maibsan lang ang bigat na matagal ko nang kinikimkim.
Simple lang naman ako. Tahimik, focus sa pag-aaral, walang masyadong ganap sa love life. Pero lahat nagbago nung ikinasal si Mama sa bagong asawa niya. May anak pala ito—si Jared. Ayun, officially naging stepbrother ko siya.
At first, wala lang talaga. Roommate vibes. Magkahiwalay naman ng kwarto, at parang wala namang chemistry. Pero habang tumatagal, mas nakilala ko siya—funny pala, maalaga, at marunong makinig. Hindi ko namalayang nagiging comfortable na kami sa isa’t isa.
Hanggang sa isang gabing kami lang sa bahay… may nangyari. Walang planado. Walang label. Basta nadala lang sa moment.
Akala ko tapos na doon. Life goes on. Pero after a few weeks, napansin ko na may nagbabago sa katawan ko. Missed period. Morning sickness. Kinabahan ako. Nag-pregnancy test ako—positive.
Literal na napaupo ako. Hindi ko alam kung iiyak ako o tatawa. Buntis ako. At ang ama? Stepbrother ko.
Sinabi ko agad kay Jared. Tahimik lang siya nung una. Tapos bigla niyang sinabi, “Hindi ko 'to tatakbuhan, Lara. Hindi man natin sinadya 'to, pero paninindigan ko.”
Sa totoo lang, mas kinabahan akong sabihin sa mga magulang namin. Hindi ko alam kung paano nila tatanggapin. Pero sa huli, kahit may galit at gulo sa simula, natanggap din nila. Kasi nakita nila na seryoso kami.
Ngayon? Hindi pa rin madali. Pero masaya ako. May baby na kami, at kahit nakakatawa pakinggan, proud akong sabihin na si Jared ang best partner na meron ako. Hindi man kami perpekto, pero sinisikap naming maging mabuting magulang.
At oo, alam kong iba 'tong sitwasyon namin. Pero minsan kasi, ang pagmamahal… hindi mo talaga mapipili kung saan o kanino babagsak.
