Madalas na kaming magkita ni Rico ngayon. Sa tuwing magkausap kami, pakiramdam ko hindi na siya 'yung lalaking iniwan si Lyka. Parang may effort siya na makilala ako, maintindihan kung anong nagpapasaya o nagpapatahimik sa akin. Kaya ba niyang magbago? O baka naman magaling lang talaga siyang magpanggap?
One time, habang naglalakad kami sa may baybayin, bigla siyang tumigil at tiningnan ako sa mata.
"Alam mo, Mira... ikaw 'yung tipo ng babae na hindi ko kayang lokohin," sabi niya.
Nanahimik ako. Kasi hindi ko alam kung matutuwa ba ako, o magpapanic. Kasi habang lumalalim ang pagkakaibigan namin, lalong bumibigat ang tinatago kong sikreto.
Alam kong hindi tama. Si Lyka pa rin ang dahilan kung bakit kami nagkakilala ulit. Pero sa tuwing kasama ko si Rico, nakakalimutan ko ang “mission” na sinimulan ko. Ang puso ko, tila tumatalon sa tuwing ngumingiti siya. At ang mas masakit—baka ako lang ang umibig.
Gusto ko nang umamin. Gusto kong tapusin ang lahat. Pero paano kung sa dulo, masira ko ang relasyon ko sa kapatid ko? At paano kung si Rico, kapag nalaman ang totoo, hindi na rin bumalik?
Sa larong ito, walang kasiguraduhan. Pero isa lang ang malinaw: ang puso, hindi pwedeng utusan. Kahit gaano pa ito kagulo, minsan, ang pakiusap ay nauuwi sa totoong pag-ibig.
