Mahilig siya sa musika, siya naman ay sumusulat ng tula. Magkasabay silang lumilikha ng himig na sila lang ang nakakaintindi. Sa tabi nila palagi ang kaibigan nilang si L — tapat, maalaga, at laging nariyan. Pero hindi inaasahan ni K na mai-in love si L kay Z. Hanggang isang gabi, inamin ito ni L.
“Hindi ko sinasadya, K… pero mahal ko siya,” bulong ni L.
Mas pinili ni K ang pagkakaibigan kaysa sa pag-ibig.
Tahimik niyang tinapos ang relasyon nila ni Z, kahit hindi niya sinabi ang totoong dahilan. Si Z, sugatan ang puso, ay unti-unting natutong mahalin si L — hindi tulad ng apoy na naramdaman niya kay K, pero isang uri ng pag-ibig na payapa at matatag. Kinasal sila, at hindi dumalo si K.
Lumipas ang mga taon, at nawala na ang kanilang koneksyon.
Si K ay namuhay nang may tanong sa puso — “paano kaya kung…”. Hanggang sa pumanaw si L dahil sa cancer. Sa burol, binasa ni Z ang isang tulang sinulat niya noong disi-siyete — tungkol sa isang babaeng may mata ng musika at tawang masigla.
Pagkatapos ng seremonya, lumapit si K.
“Naalala mo pa,” mahina niyang sabi.
“Hindi ko nakalimutan,” sagot ni Z.
Nagkwentuhan sila ng matagal — tungkol kay L, sa nakaraan, at sa mga salitang hindi nasabi noon.
“Alam niya,” sabi ni Z. “Na ikaw ang una kong minahal.”
“Hanggang ngayon, mahal pa rin kita,” bulong ni K.
Iba na ang hitsura nila, mabagal na ang hakbang, pero hindi nagbago ang damdamin.
Ngayon, wala nang hadlang.
Aral: Minsan, dumarating ang tamang tao sa maling panahon. Pero kung totoo ang pag-ibig, makakahanap ito ng daan — kahit pa abutin ng animnapung taon.
