Sa isang lungsod na puno ng ingay at mabilis na buhay, nagtagpo sina Lia at Marco—dalawang tao na pareho nang may konting kalokohan sa buhay, ngunit puno pa rin ng pangarap at saya. Si Lia, isang babae na mahilig magpatawa at magsaya, pero may mga pagkakataong nakakaranas din ng kalungkutan. Si Marco, isang lalaki na hindi mahilig magpakita ng emosyon, pero may isang napakagandang ngiti kapag kasama ang mga tamang tao.
Nagkita sila sa isang bar, pareho silang naglalabas ng stress matapos ang mahahabang linggo ng trabaho. Si Lia, masaya at palabiro. Si Marco, tahimik pero may kung anong kinikilig kapag natatawa siya. Isang tanawin ng simpleng tinginan, at boom—nagtama ang kanilang mga mata. Sabay silang nagtawanan at nagdesisyong magkwentuhan.
Habang tumatagal ang gabing iyon, napansin nila na hindi lang sila basta magkausap. Si Marco ay masaya sa mga kwento ni Lia tungkol sa mga funny moments sa buhay, at si Lia naman ay natuwa sa pagiging relaxed ni Marco. Para bang sa unang pagkakataon, may mga taong nakakaintindi sa isa’t isa nang hindi kailangang magpanggap.
Dahil sa mga simpleng tawanan, nagsimula silang magpalitan ng mga kwento at nakatagpo ng mga pagkakapareho sa kanilang buhay. Pero, habang tumatagal ang kanilang relasyon, nagiging matindi rin ang kanilang pagkakapareho. Minsan, parang kahit ang mga pinakamaliit na bagay ay nagiging dahilan ng hindi pagkakaintindihan. Pero sa bawat tampuhan, may kalakip na tawanan, at mabilis nilang nakakalimutan ang mga hindi pagkakasunduan.
Isang gabi, nagkaroon sila ng isang tampuhan tungkol sa mga mali-maling jokes na magkasama nilang ginagawa. Napagtanto ni Marco na minsan, natatapakan na pala niya ang mga boundaries ni Lia. Si Lia naman, humingi ng sorry dahil alam niyang minsan siya rin ay naging mataray sa mga biro ni Marco. Sa gitna ng kanilang maliit na pagtatalo, isang malaking tawanan ang sumunod. Hindi nila kayang magtampo sa isa’t isa nang matagal, kaya’t agad nilang inayos ang kanilang hindi pagkakasunduan.
Minsan, may mga gabing magkasama silang naglalakad sa ilalim ng mga ilaw ng kalsada, pareho nilang tinatawanan ang mga pagkakamali nila sa buhay. Ang simpleng mga moments na ito ay nagbigay ng lakas sa kanila. Hindi nila kailangang maging perpekto, basta’t magkasama, at tawa na lang nang tawa. “Basta’t ikaw ang kasama ko, okay na,” sabi ni Marco, at ngumiti si Lia.
Habang tumatagal ang kanilang relasyon, natutunan nilang tanggapin ang isa’t isa, kasama na ang kanilang mga kahinaan. Si Lia, mas napansin ang mga magandang bagay kay Marco. Si Marco, natutunan namang magpatawa at magpakita ng emosyon kahit paminsan-minsan. At sa huli, natutunan nilang ang pinakamahalaga ay hindi ang pagiging perpekto, kundi ang pagtanggap sa lahat ng aspeto ng buhay—mga tawanan at pagkakamali.
Isang taon mula nang magtagpo sila, nagkita sila muli sa parehong bar kung saan unang nagsimula ang kanilang kwento. Ngumiti si Marco kay Lia, at si Lia, wala nang galit o tampo, bagkus puno ng saya. “Ano, tampuhan na naman tayo?” biro ni Lia. Si Marco ay tumawa, “Wala na, ang saya ko na.” Pareho nilang nakitang sa bawat pagkakamali, may natutunan silang mga bagay na mas magaan at mas masaya.
