Noong bata pa ako, nasa first grade pa lang ako noon, ang bahay namin sa Antipolo ay nag-iisang bahay sa tabi ng main road sa isang underdeveloped na subdivision. Looking back, obvious na target pala talaga ito ng mga magnanakaw. Kahit may mga “okay” naman kaming security measures noon, naging useless pa rin lahat ‘yun. Isang beses lang na may nagbukas ng pinto nang hindi muna sumilip, ayun na — pinasok na nila kami. Ninakaw nila lahat ng gamit namin at sinaktan nang husto ang mga matatanda. Buti na lang, ligtas ako dahil tinakpan ako ng katawan ng yaya ko habang nakadapa kami.
Fast forward three decades later, yung dating empty subdivision namin ngayon ay puno na ng bahay na magkakatabi. Mas mataas na yung walls namin, mas makapal na rin yung gate, at bawat pinto ay may tatlong kandado. Sa paglipas ng panahon, napalitan na rin ng masasayang moments yung traumatic experience namin noon. Kaya naman kampante na rin kami na ligtas na ang lugar namin.
Pero noong pandemic, ginamit namin ulit yung bahay na ‘yun bilang isolation area. Nang ako naman ang nagka-COVID, nag-decide kami ng asawa ko na doon muna mag-stay para sa two-week isolation. Kahit na masama ang pakiramdam ko, naging okay naman yung stay namin doon. Siyempre, pumasok sa isip ko yung nangyari noon, lalo na nung first night namin. Pero dahil tahimik na yung lugar for years, kampante ako na safe naman kami.
Pero hindi ko inakala na mangyayari ulit ‘yun. Isang random Thursday, bandang 4:45 PM — yes, tanghaling tapat — tumunog yung doorbell. Tinanong ni Manong kung sino ‘yun, sabi ng lalaki, "food delivery rider po." Dahil madalas na kaming nagpa-food delivery noon, binuksan ni Manong ang pinto para tanggapin yung order. Unfortunately, parang history lang na nag-replay — isang maling pagbukas ng pinto lang, bumagsak na lahat ng security measures namin. Pagkabukas ng pinto, tinutukan na si Manong ng baril at pinadapa siya, habang apat na lalaki ang biglang pumasok sa bahay.
Pinuntahan muna ng mga magnanakaw yung bahay ng kasambahay namin sa parehong lote para i-pin down din siya. Tapos, dalawa sa kanila ang dumiretso sa amin. Hinatak ako ng asawa ko at mabilis kaming tumakbo papunta sa may front door para makatakas. Pero pagdating namin sa pinto, may isa pang lalaki na naghihintay sa labas — may hawak din na baril. Biglang lumaban yung asawa ko para bigyan ako ng chance na makatakas. Tumakbo ako palabas habang sumisigaw ng “Magnanakaw!” papunta sa guardhouse. Medyo natagalan bago napansin ng mga guards, pero dahil sa dami ng tao sa kalye na nag-usyoso, nagpanic ang mga magnanakaw at tumakbo na rin sila.
Nang dumating ang mga pulis, nalaman na ang target pala ng mga magnanakaw ay yung kasambahay namin na kakakuha lang ng P40,000 na paluwagan payout mga dalawang oras bago nangyari ‘yun. Malamang, plano nilang kunin ‘yun bago pa ito magastos o maideposito sa bangko. Sa huli, narealize ko na kahit gaano pa kahigpit yung security mo — kahit gano pa kataas yung walls o kakapal ng locks — isang maling pagbukas lang ng pinto nang hindi muna sumisilip, ay puwede nang maging dahilan ng kapahamakan.
