Ang hirap ilabas ng nararamdaman ko pero siguro ito na ang paraan para gumaan ang bigat ng dibdib ko. Ako ay 23 anyos, nagtatrabaho at regular na sa work. Noong nakaraang buwan, dumating sa buhay ko ang isang suitor na 31 anyos, isang teacher. Sa simula, halos lahat ng babae ay maiinggit sa sitwasyon ko kasi parang siya na yung definition ng green flag.
Sobra siyang maalaga, sweet, at todo effort. Sa chat, ramdam ko yung presence niya. Sa personal, hindi siya pumapalya—lagi niya akong sinusundo pagkatapos ng trabaho, kahit pagod siya. Ipinakilala niya pa ako sa pamilya niya, at sinama sa mga lakad nila. Umabot pa nga sa point na gumawa siya ng surprise visits, yung tipong effort talaga. Doon ko naramdaman na baka siya na yung lalaking para sa akin. Parang buo na yung tiwala ko sa kanya.
Pero isang araw, biglang nagbago ang lahat. Nanlamig siya ng isang linggo. Hindi na siya gaya ng dati. Wala na yung dating constant good morning chats, wala na yung sweet na pag-aasikaso. Akala ko baka pagod lang siya o busy sa trabaho bilang teacher. Pero habang lumilipas yung mga araw, mas lalo akong kinabahan kasi ramdam kong may mali.
Hanggang sa dumating yung araw na hindi ko inaasahan. Nalaman ko na nakikipag-usap pa pala siya sa ex niya. Para akong binagsakan ng langit at lupa. Sa isip ko, paano niya nagagawa yun? Bakit kailangan pa niyang mag-effort ng sobra para ligawan ako kung yung puso niya pala, hindi pa talaga buo para sa akin? Nang tinanong ko siya tungkol dito, wala siyang malinaw na sagot. Hindi niya kayang ipaliwanag. At doon ko naramdaman ang matinding sakit—hindi dahil sa nakikipag-usap siya sa ex niya, kundi dahil hindi niya ako pinili na maging tapat.
Ang tanong ko sa sarili ko hanggang ngayon: Ano ba ang nasa isip ng isang lalaki na todo effort sa bagong babae pero patuloy pa ring humahawak sa nakaraan? Bakit ka magpapakita ng sobrang effort, care, at love kung hindi ka pa pala buo? Hindi ba mas masakit na umaasa ako tapos sa dulo, ako rin ang masasaktan?
Sobrang sakit kasi binigay ko yung tiwala at oras ko. Hindi ko naman hinanap ang sobra, ang gusto ko lang ay katapatan at respeto. Kung sinabi niya sa akin ang totoo mula sa umpisa, baka mas madali kong natanggap. Pero hindi ko nakuha ang closure na hinahanap ko. Naiwan akong nagtataka—ako ba ay panakip-butas lang? Ako ba ang pampuno sa oras niya habang wala pa siya sa tamang panahon para mag-move on?
Minsan, naiisip ko na baka ako yung mali. Baka nagmadali akong ibigay ang tiwala ko. Pero sa totoo lang, wala akong pinagsisihan kasi naging totoo ako. Ang mali lang siguro ay pinili kong maniwala sa isang taong hindi pa handang maging buo para sa akin.
Ngayon, pinipili ko na lang na alagaan ang sarili ko. Hindi ko na pipilitin yung sagot na baka hindi na darating. Ayoko nang habulin yung closure na baka wala na talaga. Ang kaya ko lang gawin ay mag-move forward at ipagdasal na balang araw, dumating ang taong hindi na titingin pabalik sa nakaraan. Yung taong buo ang puso at handang ibigay ang pagmamahal na deserve ko.
At sa kanya… sana matutunan niyang pahalagahan ang tao na handang magmahal ng tapat. Sana, bago siya magmahal ulit, siguraduhin niyang kaya na niyang iwan ang ex niya sa nakaraan. Kasi masakit mahalin ang taong hati ang puso.
Hanggang ngayon, dala ko pa rin yung sakit. Pero dala ko rin yung lakas na kahit iniwan niya akong walang sagot, kaya kong tumayo mag-isa. At para sa sarili ko, iyon na ang closure na pinili kong gawin.
