Ang pangalan ko ay 36F at may partner akong 31M. 5 taon na kaming magkasama. Bago kami nagkakilala, may long-term girlfriend siya. Nakilala ko siya abroad, halos isang taon pa lang nang mabuntis ako kaya umuwi ako ng Pilipinas. Doon niya tuluyang iniwan ang ex niya, pero nalaman ko rin noon na gumagawa pa pala siya ng ibang account para makachat ang ex kapag nasa trabaho. Pero pinili kong magtiwala, kasi naniwala ako na mahal niya ako.
Lumipas ang mga taon, naging maayos naman kami. Pero aaminin ko, may mga pagkakataon na nagiging mahina ako. May dalawang account ako, at minsan nakakachat ko ang ex ko. Hindi naman lagi, pero kapag nagkausap kami, parang simpleng kumustahan lang. Hanggang sa dumating yung araw na nagpadala ako ng larawan na nakatowel lang ako. Hindi naman totally malaswa, pero alam kong mali pa rin. Alam kong hindi ko dapat ginawa yun kasi may partner na ako.
Isang araw, nag-message ulit ang ex ko. Ang tanong niya, “Kamusta ka na?” Sinagot ko lang ng simpleng reply. Pero bigla siyang nagbanta. Sabi niya, “Paano kapag nalaman ng partner mo na kinakausap mo pa ako?” Doon ako kinabahan. Sa takot, agad ko siyang binlock. Akala ko doon na matatapos. Pero gumawa siya ng ibang account at kinontak ang pamilya ng partner ko.
Doon na nagsimula ang bangungot ko. Nalaman ng kapatid ng partner ko ang lahat at siya mismo ang nagsend ng mga messages kay partner. Galit na galit ang partner ko at bigla niya akong iniwan. Sabi niya, ayaw na raw niyang makipag-usap kasi para lang daw kaming mga bata na paulit-ulit nagkakaproblema. Hindi na niya gustong makinig sa mga paliwanag ko.
Sobrang sakit. Mahal na mahal ko siya, at oo, nagkamali ako. Oo, nag-send ako ng photo na hindi dapat. Oo, kinausap ko pa ang ex ko kahit wala na akong nararamdaman para sa kanya. Pero lahat ng yun, hindi dahil wala na akong pagmamahal sa partner ko. Ang totoo, siya pa rin ang mundo ko, siya pa rin ang pinili ko at siya pa rin ang mahal ko.
Hanggang ngayon, hindi niya ako sinasagot. Hindi niya binabasa ang mga messages ko, hindi rin siya sumasagot sa mga tawag ko. Parang wala na siyang pakialam. Pero ako, araw-araw akong naghihintay. Umaasa pa rin ako na baka dumating yung araw na bigyan niya ako ng second chance.
Hindi ko alam kung susuko na ba ako o ipaglalaban ko pa siya. Kasi kahit anong sabihin ng iba, mahal ko siya at ang pamilya namin. Nagkamali ako, oo. Pero hindi ibig sabihin nun na wala na akong karapatang mahalin siya at ipaglaban yung relasyon namin. Sana, kahit isang pagkakataon lang, makausap niya ako ulit. Sana, pakinggan niya ako. Sana, bigyan niya ako ng pagkakataon na patunayan na kaya kong magbago at kaya kong maging tapat.
Sa ngayon, bitbit ko araw-araw yung guilt at bigat ng nagawa ko. Pero mas mabigat yung pakiramdam na baka tuluyan na siyang mawala sa akin. Mahal na mahal ko siya. At hanggang kaya ko, ipaglalaban ko siya.
