Hindi ko alam kung normal lang ‘to sa lahat ng mag-asawa… pero sa amin, parang ako na lang palagi ang nagso-sorry. Oo, mahal ko ang asawa ko. Hindi ko ‘to sinasabi para siraan siya o para magreklamo. Gusto ko lang ilabas ang nasa loob ko. Kasi kahit anong iwas, hindi ko mapigilang tanungin ang sarili ko: “Lagi na lang ba lalaki ang kailangang magpakumbaba?”
Sa tuwing may tampuhan kami, ako ang nauunang lumapit. Minsan, simpleng bagay lang naman — kalituhan sa schedule, hindi nagkaintindihan sa text, o minsan dahil napagod lang kami pareho. Pero kahit siya ang medyo sumobra, ako pa rin ang unang magsasabi ng, “Sorry, babe. Gusto ko lang ayusin ’to.” At alam mo ’yung masakit? Hindi man lang niya minsan napapansin na siya naman talaga ang may pagkukulang.
Hindi ko sinasabing ako ang perpektong partner. Alam kong may mga pagkukulang din ako, at handa naman akong umamin kapag ako ang nagkamali. Pero paano naman ’yung mga pagkakataong ako lang ang sumusuyo, ako lang ang nag-aabot ng kamay? Parang hindi na patas. Parang ako na lang lagi ang may effort.
Minsan naiisip ko, ako ba ang masyadong mabait? O baka nasanay lang siya na ako ang nauunang mag-adjust? Naiintindihan ko na hindi lahat ng tao sanay humingi ng tawad, at baka gano’n siya. Pero gusto ko rin naman minsan maramdaman na worth it rin ang feelings ko. Na kapag nasaktan ako, may gumagapang din para ayusin 'yon — hindi laging ako.
Naiinggit ako minsan sa mga lalaking kinakausap ng mga misis nila pagkatapos ng away. Yung kahit simpleng yakap, o isang, “Sorry din, babe. Nainis lang ako kanina.” Ang sarap sigurong marinig 'yon. Hindi dahil gusto kong siya ang palaging mag-sorry, kundi dahil gusto ko rin maramdaman na mahalaga ang damdamin ko.
Hindi ko siya sinisisi. Mahal ko siya — sobra. Pero napapagod din pala ang taong laging nauuna. Hindi sa nawawala na ang pagmamahal, pero nakakababa rin minsan ng loob. Gusto ko lang sana na maging pantay kami. Yung ako naman ang susuyuin minsan. Yung kahit simple lang, basta galing sa puso.
Sa totoo lang, hindi tungkol sa pride ‘to — tungkol ‘to sa effort. Kung may pagkakamali, kahit sino pa ang gumawa nun — lalaki man o babae — sana may willingness na ayusin at aminin. Kasi sa isang relasyon, dalawa kayong nagmamahalan, at dapat dalawa rin kayong nagtatrabaho para maging maayos ito.
Gusto ko lang sabihin, hindi nakakabawas ng pagkalalaki ang mag-sorry — pero hindi rin ibig sabihin nun ay kami na lang palagi. Ang saya sigurong marinig minsan na, “Pasensya ka na. Salamat at hindi mo ako pinapabayaan.” Kasi sa totoo lang, sa likod ng bawat lalaking laging nagpapakumbaba, may pusong umaasang maramdaman din ang parehong effort.
Hindi ako humihiling ng grand gesture. Gusto ko lang ng konting lambing, konting pagkilala sa effort ko. Kasi mahal ko siya. Gusto ko pa ring kami hanggang dulo — pero sana, sa mga susunod na araw, hindi na lang palaging ako.
